Mieren en munt

Een jaar geleden ontdekte ik in het voedselbos een enorme mierenhoop. Het was op een plekje waar ik een tomaat had willen planten, maar zodra ik maar in de buurt kwam met een plantschopje liepen de mieren over mijn handen. Ik overwoog om de kolonie te verdrinken, maar ik ging eerst even raad vragen aan mevrouw Google. Zij stelde voor om op die plek munt te planten. Toevallig had ik een paar stekjes van een heel krachtige muntsoort in een glas water staan en ik besloot de proef op de som te nemen. Het resultaat mag er zijn: de mieren zijn verhuisd en ik heb nu een prachtig perkje met donkergroene, sterk geurende munt (Mentha spicata var. crispa ‘Moroccan’).

Een klein miertje op het aanrecht, hoe schattig, dacht ik een paar dagen geleden. Maar algauw waren ze met zeven, even later met dertig en de volgende dag leek de rand van het aanrecht op een autosnelweg richting kust. Via mevrouw Google vernam ik dat de kunst erin bestaat om de plek te vinden waar de mieren naar binnen komen en dan aan de buitenkant van het huis met wat suiker een wegomlegging te forceren. Ik was bereid om dat te doen, maar waar en hoe de mieren naar binnen kwamen, leek me een raadsel.

Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik er toen de stofzuiger bij heb gehaald. Ik heb ze een voor een pijnloos opgezogen. De eerste keer is zoiets hard, maar na een tijdje ging het beter. Geloof me, moorden went. Ik ging met de stofzuiger over het aanrecht en vandaar in alle hoeken en kanten van mijn keukentje, maar de mieren bleven komen. Opeens zag ik een rijtje mieren naar boven marcheren. En terug. Het was een komen en gaan vanuit het dak. De moed zonk me in de schoenen, want ik zag me niet het dak opgaan om daar een zoete wegomlegging te plaatsen.

En toen dacht ik aan de munt. Ik ging naar de tuin en plukte een bosje munt. Ik maakte een tuiltje en plaatste het in een vaas, in de hoek waar het verkeer het drukste was. Ik merkte wat aarzeling bij de nieuwkomers, maar niet zo dat ze rechtsomkeert maakten. Ik besloot om de grote middelen in te zetten. Ik ging terug naar de tuin, plukte een flinke bos munt, haalde de blaadjes van de stelen en legde ze op schalen te drogen. Het hele huis rook fris en na een uur waren de mieren verdwenen. Geweldloze communicatie werkt.

20200610_125250

Intussen in Frankrijk -27

Het goede nieuws is dat er in het departement Pyrénées Orientales geen covidpatienten meer gehospitaliseerd zijn. Niemand, nergens. Ook in de wijdere omgeving  (Occitanië) blijven de cijfers rond nul.

Een paar dagen geleden ben ik, voor het eerst sinds begin maart, boodschappen gaan doen in Prades. Ondanks de goede cijfers blijven de mensen voorzichtig: mondmaskers op straat en alcoholgel in de winkels.

Het is nu afwachten wat het toeristisch seizoen zal brengen. De Fransen uit de noordelijke departementen mogen al komen, over een paar weken misschien ook al de buitenlanders. De horeca kijkt daar wellicht naar uit, de anderen maken zich zorgen.

Zelf blijf ik ‘confinée’. Niet uit angst voor corona, maar nog steeds beperkt in mijn doen en laten door zona. Het duurt lang, maar het went. En zelfs aan dit nadeel is een voordeel: ik leer de tijd te nemen. En eigenlijk is dat fijn.

Intussen in Frankrijk -26

Ook dit wordt weer een kort bericht.

Nu de Fransen met mondjesmaat van hun herwonnen vrijheid beginnen te genieten, zit ik nog steeds met zona aan de sofa gekluisterd.

Dat een autorit naar het dal te moeilijk is, vind ik niet eens erg. Maar dat ik niet op pad kan gaan om paddenstoelen te spotten, valt me tegen.

Toen ik gisteren ging kijken of er post was, vond ik een zakje met girolles aan het hek. De tranen sprongen me in de ogen.

Alleen jammer dat de weldoener/weldoenster niet even kwam groeten. Misschien toch beter zo, want ik zou het niet hebben kunnen laten om hem of haar om de hals te vallen.

20200518_094225

 

20200518_094522

Intussen in Frankrijk -25

Ik vrees dat de verslagen van jullie correspondent in Frankrijk wat saai beginnen worden. Er gebeurt hier namelijk niet veel.

Naar het schijnt zijn in het dal de winkels open. Voor mij geen reden om in de auto te springen. Marie brengt nog steeds de boodschappen en dat vind ik prima.

Het is half mei en het lijkt herfst. Gelukkig hou ik van alle weer, en nog het meest van afwisseling.

Ik onderga het zona-virus als een noodzakelijk kwaad. Van een halve kluizenaar evolueer ik naar een driekwart kluizenaar en ook dat vind ik prima. Want ik krijg meer en meer tijd, zoveel tijd, dat ik er genoeg van neem om me af en toe over een gedicht te buigen.

Vanmorgen brak de zon door de dichte mist en het regengordijn, in de vorm van een bericht van Creatief Schrijven. Mijn gedicht Vliegen is de tip van de week. Het gedicht staat op mijn poëzie- en prozablog. De bespreking door Moya De Feyter staat op Azeryfactor.be.

Deze herfstige meidag kan niet meer stuk. Ik ben in de wolken.

20200513_063418

 

Intussen in Frankrijk -24

Gisteren heb ik een heleboel mensen gezien.

Om halftien zag ik de factrice. Ik had een brief om mee te geven en ook een doosje paaseieren voor haar. Dat was eigenlijk een verlaat nieuwjaarscadeautje dat een paascadeautje werd en uiteindelijk zijn het zelfs vijgen na pasen. Maar ze was er toch blij mee.

Om kwart over elf zag ik mijn huisarts. Ik kreeg een video-consultatie en dat ging vrij vlot. Diagnose was snel gesteld. Een virus! Niet het nieuwe, maar een heel oud dat zich blijkbaar al meer dan vijftig jaar in mijn lichaam schuilhoudt en nu plots uitbreekt.

Na de middag mocht ik de voorgeschreven en doorgestuurde medicatie ophalen in de apotheek in Vinça. Het was zeven weken geleden dat ik met de auto gereden had.

In de apotheek waren drie gemaskerde verkoopsters en drie ongemaskerde klanten. Het was geen probleem om afstand te houden.

Daarna heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om in de supermarkt wat diepvriesproducten in te slaan. Daar waren ook ongeveer evenveel klanten als personeel. De meesten gemaskerd. Bij de kassa kon ik me de code van mijn bankkaart niet meer herinneren, ik gokte dan maar en had het meteen juist.

Er waren heel weinig auto’s op de weg. Ik had mijn attest met reden van verplaatsing en vertrekuur bij me, maar ik kreeg nergens controle.

Het ziet er naar uit dat het voorlopig bij dat ene uitstapje zal blijven. Eerst dat virus verslaan. Het dwingt me tot stilstand. En de medicatie heeft aangename bijwerkingen. Hopelijk is deze tekst wat samenhangend.

 

 

Intussen in Frankrijk – 23

Vrijdagavond werd eindelijk mijn Leonidasbestelling geleverd. De jongeman die het pakje bracht woont zelf in Perpignan en was blijkbaar nog nooit hier in de streek geweest.

‘Wat woont u afgelegen!’ zei hij, ‘Wat een avontuur om tot hier te geraken! Maar het is  wel mooi, het landschap lijkt wat op mijn geboorteland, de Dominicaanse republiek. Ik zou hier wel eens op vakantie willen komen, voor een week of zo. Maar niet langer.’

Dat heb ik nog gehoord. Ik voel me vaak bevoorrecht dat ik hier mag wonen, maar er zijn evengoed heel veel mensen die hier voor geen geld zouden willen wonen.

***

Een uurtje later bracht ik de pralines naar de familie die mijn boodschappen doet. Het was heel raar. Ik was er al meer dan zes weken niet meer geweest terwijl ik er vroeger bijna wekelijks langskwam. Het was onwennig om elkaar te begroeten zonder de eeuwige twee kussen uit te wisselen, al ben ik eigenlijk wel blij dat die gewoonte nu misschien verdwijnt.

Ik durfde eerst niet bij hen naar binnen te gaan, maar ze nodigden me uitdrukkelijk uit en wezen me een stoel. Daar zaten we dan, op afstand. À distance. Avec distanciation zeggen sommigen. Nog zo’n ongebruikelijk en eigenlijk totaal niet passend woord. Hopelijk geraakt het over afzienbare tijd weer in onbruik.

***

Na de dagenlange regen hebben we dit weekend twee mooie dagen gehad. Gisteren heb ik een deel van het pad van Colombe en Michel gelopen. En ik zag hun schaapjes grazen, bovenop de kam.

Ik voel me bijna bezwaard om hier een foto bij te plaatsen, maar het lijkt stilaan overal de goede kant op te gaan. Binnenkort mogen jullie ook weer op wandel.

20200426_111446

 

 

 

Intussen in Frankrijk -21

Sinds zaterdagnacht regent het hier aan een stuk door. Het is een zachte regen maar omdat het geen minuut ophoudt, begint de grond toch verzadigd te geraken.

Overal stromen kleine beekjes, en de rivieren ruisen weer de berg af. ’s Nachts vind ik het eigenlijk wel fijn om ernaar te luisteren. Dan kan ik weer blij zijn met mijn warme bed en het dak boven mijn hoofd dat (nog) niet lekt.

Overdag begint het nu toch wel op een echte lock down te lijken. Ik heb al een paar dagen geen levende ziel meer gehoord of gezien. Ik wacht nog steeds op twee pakjes: één met chocolade voor mij, en één met pralines voor de buren. Het eerste pakje moet met de post komen en dan zou ik onze sympathieke factrice misschien eens een paar tellen kunnen aanschouwen. Het tweede pakje komt met een pakjesdienst en de kans dat die tot hier komt, lijkt met de dag kleiner te worden.

Verder gebeurt hier eigenlijk niets. Ik ga nog steeds twee keer per dag wandelen, met lange regenjas en laarzen, en één keer per dag ga ik met een paraplu kruiden plukken in de moestuin.

Gisteravond keek ik naar de eerste aflevering van Where The Wild Men Are over de 80-jarige Judith die heel afgelegen op een Iers eiland leeft, zonder water, zonder elektriciteit. Het was alsof ik mezelf in de toekomst zag. Over een jaar of twintig.

Intussen in Frankrijk -20

Een tijdje geleden beloofde ik om een volkstelling te houden in ons dorp en dat heb ik deze ochtend gedaan, maar ik kan niet beloven dat de cijfers exact zijn.

Ik kom aan vijftien vaste inwoners, drie tijdelijken en één kind. Mogelijk is er nog een zestiende vaste inwoner maar van haar -een echte kluizenaar- heb ik geen nieuws. Het aantal tijdelijken kan ook schommelen tussen de drie en de zes. En omwille van co-ouderschap is er soms een tweede kind in het dorp.

Om het met Rutger Bregman te zeggen: de meeste mensen deugen, ook in ons dorp. Maar wie ben ik om van iemand uit te maken of hij of zij deugt of niet?

In ieder geval, van de vijftien vasten zijn er dertien die vriendelijk zijn en elkaar helpen, zeker in deze bijzondere omstandigheden.

En dan zijn er twee, die niet tegen iedereen vriendelijk zijn en anderen eerder het leven lastig maken dan te helpen. Ze hebben kritiek op het gemeentebestuur en steken dat niet onder stoelen of banken. Ze spelen gendarme, sturen giftige e-mails en dagen soms mensen voor het gerecht.

Kortom, ze zijn onaangenaam, ook voor mij, ik die probeer om uit de geschillenzone weg te blijven.

Het is hier niet anders dan in de wereld volgens Bregman: er zijn een paar ambetanteriken, maar de ‘goeden’ zijn met meer. Daar troost ik me dan mee. En verder ga ik met een boog om die ene buurman heen en probeer ik mijn rol in de gemeenschap naar best vermogen te vervullen.

***

Eergisteren heb ik mijn eerste uitstapje sinds ‘le confinement’ gedaan: ik ben samen met de (goede) buurman naar de rivier gewandeld om er daslook te gaan plukken en we hebben er gepicknickt. We droegen geen mondmaskers, maar we bleven wel op veilige afstand van elkaar.

***

Intussen is er ook weer nieuws van de muziekschool. De lessen zouden na 11 mei hervatten. Maar enkel de individuele lessen. Leerkrachten zullen mondmaskers en alcoholgel meebrengen, de leerlingen moeten hun eigen mondmasker meebrengen. Aangezien de ukelele-les een groepsles is, zal die waarschijnlijk wegvallen. De zangles is individueel, maar eerlijk gezegd zie ik mij niet Feeling Good of de Air sur la corde de sol met een mondmasker zingen. Ik geloof dat ik in september het jaar maar overdoe.