Vijf jaar geleden riep ik mezelf uit tot moeder van het verwaarloosde kerkhofje van ons dorp. Het ziet er intussen al wat beter uit, maar het resultaat is niet spectaculair. De grond is keihard en droog. Als je er een spade insteekt, stoot je meteen op wortels van de omringende bomen en struiken. Nieuw plantjes aarden moeilijk in de arme aarde en afgelopen, uitzonderlijk droge zomer heb ik voor het eerst bijna dagelijks water gegeven, maar het heeft weinig gebaat.
Ook bolgewassen als krokussen en tulpen houden het niet lang vol. Maar er is één bloeiende plant die wel heel erg haar best doet: de chrysant. Die komt hier niet vanzelf, maar wordt elk jaar in november in meerdere kleuren en formaten achtergelaten door bezoekers die hun voorouders komen eren. De planten worden dan in plastic potten (soms met de prijs er nog op) achtergelaten bij het graf, waaien bij de eerste windvlaag om en verdorren.
In het begin gaf ik die potten een tijdje water om ze in de winter dan ook maar te laten staan en later op te ruimen. Maar op een dag ontdekte ik een chrysant die niet in de volle grond stond, maar wel in een soort bak die bij het graf hoorde en die jaarlijks terugkwam. Niet zo bol en weelderig als de potten die aangedragen werden, maar toch duidelijk herkenbaar als chrysant.
Vanaf dan begon ik de achtergelaten chrysanten een paar weken na Allerheiligen in de volle grond te planten. Sommigen overleefden die operatie, anderen niet. Maar dit jaar kan ik met enige fierheid toch al een paar chrysanten laten zien die ik op die manier gered heb. Het eigenaardige is dat ze na een tijdje allemaal dezelfde kleur krijgen: fel geel dat evolueert naar een warm oranje.
Achtergelaten Chrysanten
ik heb ze bij Vincent en Pierre geplant
een vader, een zoon
of een oom met zijn neef
uit de oude groeit een boom
met puntige, gekreukte bladeren
daaronder gras en klaver
Pierre, de jonge, is omringd met mos
zo oud als ik nu ben, werd hij
door buren naar dit veld gebracht
(Meer gedichten op christinevandenhove.wordpress.com)
Can Xatard 
Mijn man kocht in het begin dat we hier woonden (in het voorjaar ergens) drie chrysanten. Geen idee wat ik ermee moest doen, uiteindelijk heb ik ze in volle grond geplant. Water gegeven, maar toen vertrokken we op vakantie, en kregen ze geen water meer. De planten overleefden de droogte, en begonnen in september/oktober nog eens te bloeien 🙂 Ik moet ze nog afknippen, maar ik ga ze laten zitten en zien wat er volgend jaar gebeurt. Spannend 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad, vrij kort afknippen, dan komen ze volgend jaar terug.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo raar dat die dan allemaal dezelfde kleur krijgen. Wel fijn dat er toch iets groeit!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vind ze mooi en denk dat de grondsoort voor de gelijkaardige kleur zorgt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat denk ik ook. Zoals bij hortensia’s.
LikeLike
Ja, daar dacht ik ook aan. Je plant witte en ze worden blauwroze.
LikeLike
Mooi initiatief dat hopelijk door andere zorgzame zielen wordt opgevolgd.
Als de grond in Clefmont ontvroren is zal ik het ook proberen…
Bravo Christine!!
LikeGeliked door 1 persoon
Ha, ook uitgeweken naar een klein dorpje, zie ik.
LikeLike
Nog niet echt uitgeweken, mijn verblijf is ongeveer gelijk verdeeld tussen Sint Niklaas en Clefmont.
De Haute Marne is een wat arme streek met een nogal ruw winterklimaat maar met een rijk historisch verleden.
Geboorteplek van o.a. Louise Michel, Denis Diderot, Goncourt, Flammarion, Albin Michel…
en veel vrijwilligers met een hart voor hun verleden
LikeLike
Mooie, warme kleur wel!
LikeLike
Ik hoorde eens dat een plant teruggaat naar zijn oorspronkelijke vorm als hij lang genoeg leeft. Het voorbeeld waren viooltjes in alle kleuren van de regenboog: na een generatie of drie, vier heb je weer de oorspronkelijke vorm: kleine bloempjes met paars, wit en een tikje geel.
De chrysant is echter een vaste plant, dus ik ga voor de theorie van het aanpassen aan de bodem. PH en van die dingen.
Heb er ook enkele jaren in potten kunnen houden. Nu is er nog één soort over, al de rest hebben de slakken opgegeten. ’t Zijn er met knalrode bloemen.
LikeLike