De folder wordt de komende dagen via allerlei kanalen verspreid, maar je kan de pdf nu al opvragen via e-mail of via een bericht hieronder.
Woensdag 7 juni gaan de ontwerpers (Bart en Chantal van hof Anghereel) en ik de wandeling officieel inlopen.
Heb je zin om mee te gaan? Geef een seintje!
Praktisch: Inschrijven (*) via e-mail of een bericht hieronder Vertrek om 11 u aan het station van Ninove Afstand: ongeveer 16,5 km Trek stevige wandelschoenen aan Breng een lichte picknick mee Deelname is gratis
* best inschrijven, we houden je dan op de hoogte van eventuele veranderingen in het programma
Vrijdag 9 juni maak ik samen met een groep lezers van Het huwelijk een korte wandeling in Appelterre. We vertrekken aan het station van Appelterre en wandelen langs het schooltje waar Justine lesgaf en het woonhuis ernaast waar het jonge echtpaar Justine en Gaspard woonden.
Kort daarbij staat de Wildermolen, die ook in het boek voorkomt. De huidige molenaar is zo vriendelijk om ons die dag een korte rondleiding in de molen te geven. Een mooie gelegenheid om een paar anekdotes te vertellen die niet in het boek staan.
Praktisch: Vertrek om 11 u aan het station van Appelterre Afstand: ongeveer 4 km in een rustig tempo Inschrijven: graag via een mailtje of een bericht hieronder (last minute onaangekondigd meegaan mag ook) Deelname is gratis
Een campagne van de Turnhoutse bibliotheek, waar Hadjira Hussain Khan, beloftevolle dichter en journalist, mijn roman Colombe aanraadt. Dank je wel, Hadjira!
Een lezer signaleerde me dat sinds de sluiting van uitgeverij/boekhandel Kartonnen Dozen het boek nog moeilijk te verkrijgen is. Gelukkig heb ik zelf nog een voorraadje. Wie dat wil, kan het boek rechtstreeks bij mij bestellen. Stuur een mailtje naar christinevandenhoveapestaartgmailpuntcom.
In oktober heb ik een kleine ‘tour’ gemaakt in de Denderstreek. Ik gaf een boekvoorstelling in Appelterre voor mijn familie die daar in de streek woont, een boekvoorstelling in de bibliotheek van Ninove, en een derde presentatie in de kunstacademie van Geraardsbergen. Tussendoor gaf ik een lezing aan een 50+ schrijfgroep in dezelfde kunstacademie en een tweede lezing aan een groep jonge (15 jaar!) schrijvers.
Ik heb van elke voorstelling en elke workshop erg genoten. Ik had alles zo goed mogelijk van op afstand voorbereid en ik kreeg hulp van oude en nieuwe vrienden, soms uit onverwachte hoek, zodat alles op rolletjes liep.
Mijn boek Het huwelijk blijkt een specifieke groep lezers aan te spreken: mensen uit de streek rond Ninove, die de tweede helft van de twintigste eeuw meemaakten. En daarrond een cirkel van mensen die houden van een herkenbaar verhaal over wat mensen uniek en fragiel maakt.
Toch heb ik me wel eens afgevraagd of dit de manier is waarop ik mijn boek naar de lezer wil brengen. Of dat wel mijn taak is. In die zes weken voorbereiding en uitvoering had ik soms liever tijd gehad om te schrijven.
Maar nu ik erop terugkijk denk ik: ja, het was het waard. Ik heb zoveel fijne mensen ontmoet. Er werden herinneringen opgehaald die nog meer herinneringen naar boven haalden. Ik hoorde oprechte lovende woorden over mijn boek. Ik voelde me verbonden met de lezers. En uiteindelijk is het mij daarom te doen.
Het stemmige zaaltje in het heerlijke Hof Anghereel.
Vooraf een wandeling met mijn lieve assistentes. Achter ons de Wildermolen die ook in het boek voorkomt.
Het zaaltje vol lieve familieleden.
En ik aan het uitleggen.
Presentatie in de bibliotheek van Ninove.
Voorstelling in de gezellige theaterzaal van de kunstacademie Geraardsbergen.
Foto’s: Dank aan Wim Verzelen (Appelterre), Annika Cannaerts (Ninove) en Lut Verstappen (Geraardsbergen).
Een weekje na Ninove, volgt een presentatie in de kunstacademie van Geraardsbergen.
Ook Geraardsbergen komt voor in mijn roman. Bovendien ontmoette ik daar in 2012 een man die in de jaren vijftig leerjongen was bij mijn grootvader, de toenmalige stationschef van Zandbergen. Hij vertelde mij de stationscène en die scène hielp me op dreef met het schrijven van de uiteindelijke versie van Het huwelijk.
Een aantal leerlingen van het domein Woord van de kunstacademie zullen fragmenten uit Het huwelijk voordragen.
Hartelijk dank aan Kristien Van Damme en Lut Verstappen om deze extra presentatie mogelijk te maken.
Tijdens de pandemie voelde ik me vooral machteloos en moedeloos, maar de nieuwe hindernissen, die maar op ons af blijven komen, lijken op een of andere manier mijn strijdvaardigheid aan te wakkeren.
Het begon met de calamiteiten die mijn moestuin tegen de vlakte sloegen. Het was juist die tegenslag die me opeens energie gaf om aan de slag te gaan.
Op dezelfde manier probeer ik nu naar de nieuwe uitdagingen te kijken. Er staat een winter voor de deur die niet comfortabeler zal zijn dan de vorige. Dat was nochtans het plan: ik zou een of twee nieuwe verwarmingstoestellen aankopen en een aangename en stabielere temperatuur in huis hebben. Maar mijn budget voor dit jaar is op onverklaarbare wijze geslonken, de energie- en andere prijzen zijn hier ook aan het stijgen, en toestellen aankopen en meer elektriciteit verbruiken is voorlopig niet aan de orde.
De oplossing waarop ik broed is: veel meer buiten spelen dan ik doorgaans in de winter doe. En wat kan ik zoal buiten doen? Wandelen, joggen, sprokkelen, de moestuin onderhouden, de wadi afwerken, het kerkhof verder opknappen, het dorp netjes houden enz. Ik hoef er niet lang over na te denken, er is genoeg te doen.
Het nieuwe is: mijn dag anders indelen:
Een beetje langer in bed blijven.
Na het opstaan meteen naar buiten gaan en een ochtendwandeling of -loopje doen.
Als ik dan goed opgewarmd ben nog even in de tuin gaan rommelen.
Vaste werkuren: twee tijdspannes per dag
Tussendoor naar buiten gaan
Avondwandeling en sprokkelen
Lezen in bed (met een warme kruik erbij)
Anders is: meer tijd buitenshuis doorbrengen, maar ook: de (computer-)werktijd afbakenen en binnen die tijd beter focussen en dus sneller klaar zijn met de geplande taken.
Als dat lukt, zal ik minder elektriciteit en brandhout verbruiken en toch geen kou hebben. En ik kan nog een paar voordelen bedenken: de moestuin zal floreren en mijn conditie zal er wel bij varen.
Misschien lijkt dit makkelijk praten, ik woon immers in een omgeving die uitnodigt om naar buiten te gaan. Hoe zou ik het doen als ik in de stad zou wonen? Ik denk dat ik meer zou wandelen en fietsen en ik zou stiekem een stukje grond in een park of op een kerkhof adopteren en dat netjes houden en er misschien wel iets planten, of er in ieder geval de natuur gaan observeren met PlantNet en BirdNet.
Is dat een naïeve gedachte? Op welke manier zouden jullie deze winter wat meer gaan buitenspelen?
Haar bespreking maakt me blij. Ze vat het verhaal heel goed samen, haalt precies naar voren wat ik wilde benadrukken: de onmacht en het verdriet van Justine, de zorg van Gaspard. En ze vraagt zich af of Gaspard omwille van de (klein)kinderen in het gezin gebleven is. Haar vraag overrompelt me. Want ja, wellicht bleef hij niet alleen voor Adèle, maar ook voor de kleinkinderen. Voor ons dus. En wellicht waren er nog andere redenen.
Dat het een klein boekje geworden is, vindt ze niet erg:
“… en toch heb ik aan het einde het gevoel dat ik een flink verhaal heb gelezen.”
Haar besluit ontroert me:
“Christine Van den Hove heeft zich hiermee toegevoegd aan het selecte groepje schrijvers waar ik alles van wil lezen.”
Er zijn heel wat boekenblogs op het net te vinden. Bij sommige bloggers ligt de frequentie zo hoog dat ik me moeilijk kan voorstellen dat je zo snel, zo veel kan lezen en dan ook nog eens een bespreking schrijven. Want een boek samenvatten en er een zinnige commentaar bijschrijven is toch wel intensief werk.
Een paar goede boekbesprekers hebben het intussen tot mijn spijt opgegeven, maar ik begrijp het. Af en toe vind ik er dan weer eentje om te volgen en zo vond ik een half jaar geleden Lalagè leest.
Lalagè heeft een interessante boekenkast en toen ik onlangs aan het grasduinen was in haar afdeling ‘Vrouwen in de twintigste eeuw’, zag ik daar De thuiswacht van Dola de Jong staan, een heruitgave van uitgeverij Cossée waarvan ik, net als Lalagè, onder de indruk was. Deze roman houd ik altijd binnen handbereik omdat ik graag de taal in dit boek observeer, het Nederlands van de jaren vijftig, dat helemaal niet verouderd klinkt, juist erg helder.
Aangemoedigd door deze vondst, vroeg ik aan Lalagè of ze Colombe wilde lezen. Ik hoefde haar het boek niet op te sturen want het was gewoon in haar geliefde bibliotheek, in Amersfoort, te vinden. Dat alleen al deed me heel veel plezier. De rubriek bibliotheken op haar blog is overigens ook het bezoeken waard.
Een paar weken later schreef ze deze bespreking. Ik vind het fijn dat ze de wending in het verhaal niet prijsgeeft en natuurlijk ben ik ook heel blij dat ze van Colombe heeft genoten. Ik stel me graag de lezers voor die Colombe in een Nederlandse bibliotheek uit de rekken nemen. Dank je wel, Lalagè, en ik blijf je volgen want jouw keuzes trekken elke keer mijn aandacht.
… is het meer dan een maand later en is de sneeuw gesmolten. Er hangt zelfs al lente in de lucht en er komt ook lente uit de grond: maartse viooltjes (en het is nog maar februari!), wilde bieslook, wilde preitjes, vogelmuur en brandnetels en munt, en ook de gekweekte kruiden, peterselie, koriander en bieslook strekken zich al richting zon.
Maartse viooltjes, ze zijn vroeg en met velen…
We leven nog steeds in een halfslachtige ‘confinement’, waarover ik persoonlijk niet te klagen heb. Ik vind het echt niet erg om voor zes uur thuis te moeten zijn. Overdag zijn de winkels en ook de kappers nog open. Het is alleen wachten op het opengaan van cafés en restaurants, en natuurlijk op het mogen reizen. Maar ik berust, en oefen geduld, en ook dat valt me niet zwaar.
Ik wandel veel, ik begin de moestuin aan te leggen en sprokkel de takken die door wind en sneeuwval overal in het dorp liggen.
Verder schrijf ik, soms samen met anderen, soms in mijn eentje, of dwaal ik op het internet en ontdek ik mogelijkheden waar ik een jaar geleden niet aan gedacht zou hebben.
Het leven lijkt langzamer en zelfs wat saaier, maar dat klopt niet helemaal, want het afgelopen jaar heb ik meer mensen leren kennen dan in de vorige acht jaar samen. En ik had me eerder nooit kunnen voorstellen dat vriendschap ook online kan groeien.
Nog eens, niets te klagen. Maar ook geen ophefmakende dingen te melden. Daarom misschien dat de blogberichten wat langer wegblijven…
Maar kijk, er is veel moois te lezen in blogland, en in afwachting van mijn terugkerende inspiratie, verwijs ik jullie graag door naar deze jonge belofte: Ruby Elisabeth.
Ik volg haar iets meer dan een jaar, denk ik, en haar berichten lezen is elke keer genieten. Ruby, een jonge Nederlandse, woont samen met Fieke, Thibault en Tigrou in La Vachette (het koetje!) in de buurt van Briançon, in de Franse zuidelijke Alpen. Ruby heeft al heel wat meegemaakt èn ze heeft grote dromen. En ik droom met haar mee. Want dat berggids-diploma zàl ze halen. En het ski-examen ook. En dat boek van haar komt er ook ooit. Want Ruby heeft een heel mooie pen, een ontwapenende stijl en veel te vertellen. Ga zelf maar eens kijken, er is voor elk wat wils.
Can Xatard 