Can Xatard

Toen ik hier twaalf jaar geleden aankwam waren we met een twintigtal inwoners, tegenwoordig zijn we met ongeveer vijftien. Ik weet het niet precies, omdat ik van sommige mensen niet zeker weet of ze officieel in ons dorp wonen. Maar officieel of niet, ik tel vijftien mensen in negen woningen. De bevolking in ons dorp is met een vierde afgenomen en ik denk niet dat ze de komende jaren zal toenemen. We kennen intussen al mensen van buiten het dorp die naar de Ariège (midden Pyreneeën) verhuizen omdat de droogte hier in de streek problematisch is. Ik vraag me af hoelang de boer en de boerin het houden van koeien en schapen, met te weinig water in de riviertjes om de dieren te drinken te geven, het zullen volhouden.

We blijven hopen dat het tij zal keren, maar tegelijk beginnen we te denken aan hoe het verder moet als het de komende jaren zo droog blijft. De burgemeester stuurde onlangs een artikel rond met een paar ideeën voor alternatieve plantengroei. Dadels en citrusvruchten zoals in het Spaanse Alicante zouden een mogelijkheid zijn, maar ik kan het me eerlijk gezegd niet goed voorstellen.

Verhuizen is voor mij voorlopig niet aan de orde. Net voor de droogte had ik immers besloten dat ik hier zo lang mogelijk wilde blijven wonen en was ik begonnen met een renovatieplan met het oog op wat meer comfort in mijn zeshonderd jaar oude huisje. Er zijn nieuwe ramen besteld en er komt een extra kamer aan de onderkant van het huis waar vroeger de stal was. Nu verkopen zou alleen met een flink deel verlies kunnen.

Er zit dus niets anders op dan te blijven nadenken over hoe het verder moet. Voorlopig komt er nog water uit de dorpsbron, al is het debiet al flink gedaald. Iedereen heeft reservoirs naast het huis staan voor het geval het toch een keertje zou regenen en verder zijn we allemaal erg zuinig met water.

Concrete oplossingen vind ik niet meteen, maar ik heb wel bedacht dat we in het dorp misschien wat nauwer moeten gaan samenwerken. De afgelopen jaren is het dorpsweefsel immers wat gaan uitrafelen. Hoog tijd dat we de draden weer wat gaan aanspannen.

Zelf heb ik me voorgenomen om me wat socialer te gaan gedragen. Zo ben ik gisteren een oude dame die onlangs een beroerte heeft gehad gaan bezoeken en stuurde ik vandaag een berichtje naar een buurman die zijn sleutelbeen bij het skiën heeft gebroken. Van mijn kant probeer ik flexibeler te zijn en uitnodigingen, en aanbiedingen voor hulp, wat gemakkelijker te aanvaarden. Het klinkt vanzelfsprekend maar het is het niet. Alleen leven en me zo goed mogelijk zelf redden is langzaam maar zeker verslavend. Maar het is niet ideaal. We hebben elkaar wel degelijk nodig.

Voor mezelf heb ik een lijstje gemaakt met dingen die ik graag in het dorp veranderd zou zien, dingen die we samen zullen moeten aanpakken. Ik heb het nog niet officieel voorgelegd, maar toen ik er onlangs één punt van aanhaalde, sprong een buurman er meteen op. Kort daarna stuurde hij een oproep rond en twee weken later stonden we met een paar mensen bij de poort van de dorpsgarage die een ondoorwaadbaar rommelhok was geworden. In één dag hebben we alles eruit gesleept, wat onbruikbaar was naar het containerpark gebracht en wat nog van nut zou kunnen zijn geordend teruggeplaatst.

We hebben nu een nette, ruime werkplaats, waar we ons tuingerei kunnen onderbrengen, zodat we dat ook kunnen uitwisselen. Zo had ik als enige in het dorp een hakselaar die nu door iedereen gebruikt kan worden. Een buurvrouw heeft er haar bladerenblazer en haar grasmaaier geplaatst. Er staan twee stevige tafels waarop we zelf kunnen gaan bricoleren en er ligt wat materiaal dat in elk huis wel eens van pas komt.

We moeten nog wat wennen aan de nieuwe gemeenschappelijke ruimte en het uitwissel-idee, maar ik denk dat het een begin kan zijn van wat meer samenhang en gemeenschapszin. En wellicht komen we samen gemakkelijker tot ideeën over hoe we de komende jaren met de droogte moeten leren leven.