De folder wordt de komende dagen via allerlei kanalen verspreid, maar je kan de pdf nu al opvragen via e-mail of via een bericht hieronder.
Woensdag 7 juni gaan de ontwerpers (Bart en Chantal van hof Anghereel) en ik de wandeling officieel inlopen.
Heb je zin om mee te gaan? Geef een seintje!
Praktisch: Inschrijven (*) via e-mail of een bericht hieronder Vertrek om 11 u aan het station van Ninove Afstand: ongeveer 16,5 km Trek stevige wandelschoenen aan Breng een lichte picknick mee Deelname is gratis
* best inschrijven, we houden je dan op de hoogte van eventuele veranderingen in het programma
Vrijdag 9 juni maak ik samen met een groep lezers van Het huwelijk een korte wandeling in Appelterre. We vertrekken aan het station van Appelterre en wandelen langs het schooltje waar Justine lesgaf en het woonhuis ernaast waar het jonge echtpaar Justine en Gaspard woonden.
Kort daarbij staat de Wildermolen, die ook in het boek voorkomt. De huidige molenaar is zo vriendelijk om ons die dag een korte rondleiding in de molen te geven. Een mooie gelegenheid om een paar anekdotes te vertellen die niet in het boek staan.
Praktisch: Vertrek om 11 u aan het station van Appelterre Afstand: ongeveer 4 km in een rustig tempo Inschrijven: graag via een mailtje of een bericht hieronder (last minute onaangekondigd meegaan mag ook) Deelname is gratis
Mijn boekvoorstellingen in het najaar van Het huwelijk hebben een prettig vervolg gekregen.
Bart Seynaeve en Chantal Vermeersch van Hof Anghereel in Appelterre hebben een wandeling ontworpen die zowel natuurliefhebbers als lezers zal bekoren. De wandelbeschrijving zal vanaf juni 2023 via verschillende kanalen te vinden zijn.
Er zijn momenteel twee versies, een korte en een lange. De lange versie is bedoeld voor ervaren stappers. Ze vertrekt aan het station van Ninove en komt aan in het station van Zandbergen. De korte versie is een ‘tour’ in Appelterre.
Beide wandelingen doen een aantal plaatsen aan die een rol spelen in Het huwelijk: het station van Ninove, het Zusterhuis, de Dender, het schooltje in Eichem, het kasteel van Zandbergen enz.
Op 7 juni 2023 ga ik de lange wandeling samen met de ontwerpers inlopen. Meelopers zijn welkom! Deze wandeling combineert natuur, landschap en literaire weetjes. Ik geef toelichting bij de plaatsen die we aandoen, ik vertel anekdotes die niet in het boek staan en ik ga met plezier in op vragen over het boek, de personages, de historische achtergrond en het schrijfproces.
Heb je zin om mee te gaan? Stuur mij je naam en e-mailadres en ik stuur je de details.
Nu al goed om weten: We vertrekken op 7 juni om 10 u aan het station van Ninove Breng een picknick mee en trek goede wandelschoenen aan, de tocht is 16 km. Deelname is gratis.
Liever een korte wandeling? Stuur mij je naam en e-mailadres met vermelding ‘korte wandeling’ en ik stuur je de details.
Deze wandeling vertrekt op 9 juni om 11 u aan het station van Appelterre. Duurt ongeveer een uur. Geschatte lengte: 4 km. Deelname is gratis.
Sinds het vorige bericht heeft een paar keer geregend. Nooit lang. Net genoeg om de plantengroei wat op te doen veren. Opeens gingen alle veldbloemen bloeien, alsof ze zich moesten haasten.
Vorige zaterdag werd in ons kerkje uitzonderlijk een mis gevierd. Er zijn maar een paar gelovigen in het dorp, maar de ongelovigen poetsen met plezier voor de gelegenheid de kerk. We hebben ook een mooi boeket gemaakt, al was het zoeken, want de bloemen waren al verflenst.
De misgangers baden om regen. De boerin ging nog een stapje verder. Zij droeg de volgende dag in een processie in Vinça, samen met drie andere landbouwsters, de heilige Gauderic op haar schouders.
Sint Gauderic is de patroonheilige van de wijnbouwers. Zijn voorspraak wordt ingeroepen bij aanhoudende regenval, nu dus bij droogte. Na de processie regende het een beetje.
Sinds mijn vorige bericht, precies drie maanden geleden, heeft het drie keer geregend, waarvan één keer een hele nacht. Die ene keer heeft veel goedgemaakt, maar het blijft te weinig. Vooral omdat er zo goed als geen reserve is voor de komende zomer, die wellicht ook heet en droog zal zijn.
De dorpsbron geeft gelukkig nog water, maar het debiet is dramatisch verminderd. Elke maand klimt iemand van het dorp naar de kam om het debiet te meten en de filter te reinigen. Een jaar geleden duurde het 3 seconden om een beker van een halve liter te vullen, nu 20 seconden. Het water stroomt dus 7 keer trager uit de berg. Er is nog voldoende om alle huizen van water te voorzien, maar er is zo goed als geen overloop meer. Die overloop wordt normaal gebruikt om de moestuinen te bevloeien en de koeien en de schapen van drinkwater te voorzien.
Uit de dorpsfontein stroomt een dun straaltje water. Daarvan kan ik wat afnemen om de moestuin vochtig te houden. Maar ik bedek de grond met een dikke laag groenafval zodat de bodem minder snel uitdroogt en ik minder vaak moet gieten.
Als ik in de tuin sta, zie ik wel eens een auto bij de fontein stoppen. Mensen uit omliggende dorpen komen een paar bidons vullen. Ze komen meestal niet meer terug: de weg naar ons dorp is lang, smal en kronkelig en ze moeten veel geduld hebben, een bidon raakt maar langzaam vol. Ze komen wellicht uit Bouleternère of Corbère. Die dorpen haalden zelfs de Vlaamse pers omdat er geen drinkwater meer is.
Tijdens het Uur van de Aarde (Earth hour), op 25 maart deed ik samen met een aantal dichters het licht uit en schreef ik bij kaarslicht een gedicht. Ik beschrijf er mijn onrust in, mijn angst dat we het dorp zullen moeten verlaten, maar ik eindig met een sprankeltje hoop. En natuurlijk hoop ik dat het nooit zover zal komen, en geloof ik dat ook wel, als we allemaal samen voor de aarde zorgen.
Mijn gedicht is nu ook te lezen op de facebook pagina van Poets for the Planet (nadat het aanvankelijk door facebook geweigerd werd wegens het woord ‘naakte’).
Terwijl er in het noorden voor watersnood gevreesd wordt, baart de droogte ons hier zorgen. De wijnbouwers en de veetelers maken zich zorgen. Ik maak me ook zorgen want hoelang zal de dorpsbron water blijven geven? Zelfs de wilde dieren maken zich zorgen. Ze naderen steeds vaker het dorp. Het is al niet meer ongewoon om een vos of een das in de dorpskern op straat te zien lopen of een hert over een omheining te zien springen.
Vannacht heeft een dier zich te goed gedaan in mijn moestuin. Spinazie, venkelloof, zwarte radijsloof en veldsla zijn tot tegen de bodem afgeknabbeld.
Gelukkig houdt het dier (een hert of een gems?) blijkbaar niet van prei en kolen.
PS Vandaag, 17 januari, heeft het gelukkig een klein beetje geregend. Maar de wind droogt alles meteen weer op.
Vijf jaar geleden riep ik mezelf uit tot moeder van het verwaarloosde kerkhofje van ons dorp. Het ziet er intussen al wat beter uit, maar het resultaat is niet spectaculair. De grond is keihard en droog. Als je er een spade insteekt, stoot je meteen op wortels van de omringende bomen en struiken. Nieuw plantjes aarden moeilijk in de arme aarde en afgelopen, uitzonderlijk droge zomer heb ik voor het eerst bijna dagelijks water gegeven, maar het heeft weinig gebaat.
Ook bolgewassen als krokussen en tulpen houden het niet lang vol. Maar er is één bloeiende plant die wel heel erg haar best doet: de chrysant. Die komt hier niet vanzelf, maar wordt elk jaar in november in meerdere kleuren en formaten achtergelaten door bezoekers die hun voorouders komen eren. De planten worden dan in plastic potten (soms met de prijs er nog op) achtergelaten bij het graf, waaien bij de eerste windvlaag om en verdorren.
In het begin gaf ik die potten een tijdje water om ze in de winter dan ook maar te laten staan en later op te ruimen. Maar op een dag ontdekte ik een chrysant die niet in de volle grond stond, maar wel in een soort bak die bij het graf hoorde en die jaarlijks terugkwam. Niet zo bol en weelderig als de potten die aangedragen werden, maar toch duidelijk herkenbaar als chrysant.
Vanaf dan begon ik de achtergelaten chrysanten een paar weken na Allerheiligen in de volle grond te planten. Sommigen overleefden die operatie, anderen niet. Maar dit jaar kan ik met enige fierheid toch al een paar chrysanten laten zien die ik op die manier gered heb. Het eigenaardige is dat ze na een tijdje allemaal dezelfde kleur krijgen: fel geel dat evolueert naar een warm oranje.
Achtergelaten Chrysanten
ik heb ze bij Vincent en Pierre geplant een vader, een zoon of een oom met zijn neef
uit de oude groeit een boom met puntige, gekreukte bladeren daaronder gras en klaver
Pierre, de jonge, is omringd met mos zo oud als ik nu ben, werd hij door buren naar dit veld gebracht
De kleinkinderen van een echtpaar in ons dorp bouwen elke keer als ze bij hun grootouders op bezoek komen verder aan dit mini dorp. En als ik er langskom verbaas ik me telkens weer over de nieuwe constructies.
Deze week zag ik er voor het eerst een figuurtje in staan.
Een campagne van de Turnhoutse bibliotheek, waar Hadjira Hussain Khan, beloftevolle dichter en journalist, mijn roman Colombe aanraadt. Dank je wel, Hadjira!
Een lezer signaleerde me dat sinds de sluiting van uitgeverij/boekhandel Kartonnen Dozen het boek nog moeilijk te verkrijgen is. Gelukkig heb ik zelf nog een voorraadje. Wie dat wil, kan het boek rechtstreeks bij mij bestellen. Stuur een mailtje naar christinevandenhoveapestaartgmailpuntcom.
In oktober heb ik een kleine ‘tour’ gemaakt in de Denderstreek. Ik gaf een boekvoorstelling in Appelterre voor mijn familie die daar in de streek woont, een boekvoorstelling in de bibliotheek van Ninove, en een derde presentatie in de kunstacademie van Geraardsbergen. Tussendoor gaf ik een lezing aan een 50+ schrijfgroep in dezelfde kunstacademie en een tweede lezing aan een groep jonge (15 jaar!) schrijvers.
Ik heb van elke voorstelling en elke workshop erg genoten. Ik had alles zo goed mogelijk van op afstand voorbereid en ik kreeg hulp van oude en nieuwe vrienden, soms uit onverwachte hoek, zodat alles op rolletjes liep.
Mijn boek Het huwelijk blijkt een specifieke groep lezers aan te spreken: mensen uit de streek rond Ninove, die de tweede helft van de twintigste eeuw meemaakten. En daarrond een cirkel van mensen die houden van een herkenbaar verhaal over wat mensen uniek en fragiel maakt.
Toch heb ik me wel eens afgevraagd of dit de manier is waarop ik mijn boek naar de lezer wil brengen. Of dat wel mijn taak is. In die zes weken voorbereiding en uitvoering had ik soms liever tijd gehad om te schrijven.
Maar nu ik erop terugkijk denk ik: ja, het was het waard. Ik heb zoveel fijne mensen ontmoet. Er werden herinneringen opgehaald die nog meer herinneringen naar boven haalden. Ik hoorde oprechte lovende woorden over mijn boek. Ik voelde me verbonden met de lezers. En uiteindelijk is het mij daarom te doen.
Het stemmige zaaltje in het heerlijke Hof Anghereel.
Vooraf een wandeling met mijn lieve assistentes. Achter ons de Wildermolen die ook in het boek voorkomt.
Het zaaltje vol lieve familieleden.
En ik aan het uitleggen.
Presentatie in de bibliotheek van Ninove.
Voorstelling in de gezellige theaterzaal van de kunstacademie Geraardsbergen.
Foto’s: Dank aan Wim Verzelen (Appelterre), Annika Cannaerts (Ninove) en Lut Verstappen (Geraardsbergen).
Can Xatard 