Intussen in Frankrijk -19

Eergisteren heeft de president gesproken. Ik luisterde rechtsreeks via Radio France Inter. Dat had ik nog nooit eerder gedaan. Ik vond het een aannemelijk verhaal. Na vier weken confinement, nog eens vier weken erbij. Dat is overzichtelijk.

Mijn vrienden in Prades lijken toch wat teleurgesteld. Ze verlangen naar contact, naar gesprekken met vrienden, naar een koffietje op een terras op het marktplein. Zij hebben geen boodschap aan de heropening van de scholen. Anderen vragen zich dan weer af hoe dàt in de praktijk zal gaan.

Tijdens ons skype-gesprek hebben we het ook over de nieuwe woorden in de Franse vocabulaire. Tot voor kort kende bijna niemand het woord ‘confinement’ en nog minder het woord ‘déconfinement’. Ze vragen welke woorden we in het Nederlands daarvoor gebruiken. Ik moet bekennen dat ik geen Nederlandse woorden daarvoor ken. Wij hebben het over lockdown, zeg ik. Voor déconfinement weet ik ook geen woord. Zelfs niet in het Engels.

Op paaszaterdag kreeg ik een berichtje van de ukelele-leraar van de muziekschool van Prades. Hij schreef dat hij zich de afgelopen weken vooral heeft beziggehouden met het opstellen van nieuwe lessen en dat hij die binnenkort met de hulp van een collega online gaat zetten. O help, dacht ik, ik heb al weken geen instrument meer aangeraakt. Ik heb zelfs niet gezongen. Hopelijk komt de zangjuf ook niet met zoiets aan. En als de scholen op 11 mei weer opengaan, zal dat ook voor de muziekschool gelden? Ik kan het me moeilijk voorstellen. Misschien moet ik toch maar beginnen met mijn partituren uit mijn boekentas te halen.

Gisteren bracht Marie weer een gevulde boodschappenmand. Voorlopig doe ik geen bestellingen meer. Bij de vorige bestelling is er iets fout gegaan en kreeg ik alles dubbel. En ik had al wat meer melk, boter, kaas en eieren dan gewoonlijk gevraagd. Zodat ik nu met een soort zuivelberg zit. Maar niet erg. Eergisteren heb ik de flan caramel van La cuisine c’est simple gemaakt. De allerlekkerste flan ooit. En ik ben erin geslaagd om hem niet in één dag op te eten. Ik heb zelfs nog een beetje over voor straks, als dessert.

Na vier weken lichte chaos met af en toe emotionele uitschuivertjes, lijkt het mij nu het goede moment om weer wat orde op zaken te stellen. De oude routines opnieuw opnemen of vervangen door nieuwe. Me net als onze regeringen stapsgewijs voorbereiden op de ‘déconfinement’.