Accent

In de afgelopen zes jaar is me al honderden keren gevraagd waar ik vandaan kom.

‘D’où vient ce petit accent?’ vragen ze dan.  En soms ergert me dat en zou ik willen dat ik accentloos Frans praatte, als dat tenminste bestaat. Want accenten hoor je overal, ook op Radio France Inter, waar de Belgische Charline Vanhoenacker een vedette is, waar je regelmatig Canadezen Frans hoort praten en waar luisteraars uit alle windstreken aan het woord mogen komen.

Gisteravond hoorde ik op de Belgische radio 1 een interview met Thomas Dutronc. Hij praatte heel mooi Frans. Maar de journalist die hem interviewde, praatte met een Vlaams accent. Zijn Frans klonk zoals ik denk dat het mijne klinkt.  Dat deed me denken aan de Russische vrouw die ik eerder die dag ontmoette.

Ze zat aan de balie van het Musée Hyacinthe Rigaud in Perpignan. Ze tikte mijn naam en adres in, nam een foto van mij en gaf me mijn jaarkaart. Ze praatte uitstekend Frans met een rollende tong-r. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg waar ze vandaan kwam.

‘Uit Rusland,’ zei ze, ‘maar ik woon hier al heel lang.’

‘Mijn accent ben ik nooit kwijtgeraakt,’ voegde ze er glimlachend aan toe.

‘Ik ook niet,’ zei ik.

‘Waar komt u vandaan?’

‘Uit België.’

‘Ik vind mijn accent niet erg,’ zei ze, alsof ze mijn gedachten en mijn gène raadde, ‘dat maakt mij anders en het is goed dat er verschillen -des différences- zijn.’

Ik werd op slag een beetje verliefd, op haar accent. En voortaan zal ik me niet meer ergeren als iemand iets over mijn ‘petit accent’ zegt, maar dat juist beschouwen als een blijk van interesse en een uitnodiging tot een gesprek.