Beter dan film en theater want levensecht, en nog gratis ook: le conseil communal.
Gisteren zag ik er een beetje tegenop. Er stonden negen punten op de agenda, het zou een lange vergadering worden. Maar het laatste punt over de dorpsverlichting wou ik toch graag volgen.
In de vergaderzaal van het gemeentehuis was het behaaglijk warm. Zoals in alle huizen in Glorianes wordt er met hout gestookt. Rond de tafel zaten de zeven gemeenteraadsleden. Op de tweede rij -want het lokaal is niet zo groot- de drie toeschouwers.
Ik vind het altijd heel bijzonder om zo dicht op de gesprekken te zitten en niet mee te mogen doen. Je wordt dan een soort supertoeschouwer. Je ziet en hoort veel meer dan de mensen die deelnemen aan de discussie. In de loop van de avond zag ik de gemoederen oplaaien, werden er drastische beslissingen genomen (Ik neem hier en nu ontslag!) en werden tegen het einde de plooien weer gladgestreken.
De uitkomst van de discussie over de dorpsverlichting was verrassend. Waar het aanvankelijk ging over het al of niet doven van de lantaarns tussen 01.00 en 05.00 u, kwamen we uit bij de beslissing om alles te doven tussen 20.00 u en 06.00 u, behalve twee lampen bij de gevel van het gemeentehuis. Dat betekent dat we voortaan slechts dorpsverlichting hebben van zes tot acht uur ’s avonds en ’s morgens pas vanaf zes uur. Ik vond het een vreemde wending, maar ik vind het best zo.
De moeilijkste discussie was over het aanlaten van de twee lampen bij het gemeentehuis. Vier stemden voor, drie tegen. Tijdens het discussiëren vielen de dreigingen met ontslag en verloor iemand uit het driekoppige publiek zijn geduld en zelfbeheersing.
Toen de burgemeester op het einde van de vergadering vroeg of de beslissingen om ontslag te nemen gehandhaafd bleven, heb ik even mijn vinger opgestoken. Ik kreeg het woord en ik zei dat ik ook voor dit gemeentebestuur gestemd had, en dat ik niet verwacht had dat er na een half jaar en bij het eerste meningsverschil al ontslagen zouden vallen. En dat meningsverschillen nu eenmaal bij hun rol horen. Ik zal het wel niet perfect uitgedrukt hebben, maar ze begrepen het. De ontslagen werden ingetrokken. Zonder mijn tussenkomst was dat waarschijnlijk ook gebeurd. Maar het was toch spannend om even mijn civiele stem te laten horen.
Can Xatard 
Prachtig! Het lijkt wel een echt theaterstuk, ik zie alle personages zo voor me. En hoe jij dan aan het einde heel nuchter zegt van “hallo, ik heb wel voor dit gemeentebestuur gestemd hoor, gaan jullie nu er nu meteen al de brui aan geven” en dan iedereen die terugkrabbelt, hahaha, zalig 🙂
LikeLike
Ik vergat nog te vermelden dat de vergadering begon met een minuut stilte om de slachtoffers van de aanslagen te gedenken en voor het recht van vrije meningsuiting. Een half uur later waren ze elkaars neus aan het afbijten. Maar ik vrees dat dat eigen aan de mensheid is: mooie woorden scanderen, maar ze zelf vergeten toe te passen. Ik betrap mezelf daar ook wel eens op.
LikeLike
Burgerdemocratie in de praktijk!
LikeLike