Espoir

Waar was ik op 11 januari 2015? Niet in Parijs, niet in Perpignan, zelfs niet op het dorpsplein van Glorianes. Ik lag op bed, murw van de tandpijn, suf van de pijnstillers, maar min of meer afgeleid door Radio France Inter.
Radio Inter is een heerlijke zender. Hun slogan is ‘La voix est libre’ en ze nemen inderdaad geen blad voor de mond, niet als het over politiek gaat, ook niet als het over seks gaat. Tijdens het autorijden –dan staat hij altijd aan- krijg ik wel eens rode oortjes.

Zou ik zonder tandpijn wel in Parijs geweest zijn? In Perpignan? Of op het dorpsplein, in mijn eentje met een bordje ‘je suis Ahmed’?
Waarschijnlijk niet. Ik voelde me ruim vertegenwoordigd door die massa mensen. Ik had het gevoel dat er beweging was. Dat er iets zal veranderen. Iets, maar wat? En in welke richting? Gisteren had ik nog het gevoel dat het alle richtingen uit kon. Wat ik vreemd vond, en misschien wel een goed teken, was dat er nauwelijks nieuws gebracht werd uit Beaucaire, waar Marine Le Pen haar eigen manifestatie hield.

Vanmorgen hoorde ik Ronny Van Gastel, Frankrijkkenner, op Radio 1 zeggen dat hij niet gelooft dat Marine Le Pen in 2017 president zal worden. En na gisteren durf ik dat ook hopen.

Om negen uur deze ochtend stond ik al in de pharmacie van Vinça. Maar de medicijnen die de tandarts mij via de telefoon voorgesteld had, kreeg ik niet zonder voorschrift. Tot mijn schaamte barstte ik in tranen uit, maar het hielp niet. Dan maar naar de tandarts gereden. Twintig km heen en twintig km terug. Aan zijn deur hing nog een verzameloproep voor de betoging van gisteren. Ik veronderstel dat ze vanuit Saint Feliù naar Perpignan getrokken zijn. Ik vind mijn tandarts nu nog sympathieker dan vroeger. De apotheker heb ik intussen met enige moeite vergeven. Hij heeft misschien nog nooit tandpijn gehad.