Gaston

De verhalen komen naar mij toe. Vanmorgen kwam Gaston Maynaut uit Joch samen met zijn zoon naar de berg om nog een laatste keer het dorp te zien waar hij als kind naar school was geweest.

Ik kwam hem tegen toen ik de brievenbus ging leegmaken. Hij herkende in mij waarschijnlijk meteen een dankbare luisteraar en liet zijn jeugdherinneringen op mij los. Over de Spaanse pastoor die in de presbytère woonde en als enige van het dorp een vervoermiddel had, een lichte bromfiets waarmee hij regelmatig viel omdat zijn soutane in de wielen vastgeraakte. Over de leraar die twee keer per week te voet van over de Col Du Fou kwam. Over Belgische Joden die zich in Glorianes schuil hielden en bij een Duitse inval door de bewoners van het huis waar nu de gîte is, verstopt werden in de broodoven, achter een stapel hout. En hoe bang ze waren geweest dat de Duitsers het vuur zouden aansteken.

Voor het dorpsfeest gingen ze te voet over de Col Des Arques naar Boule d’Amont om de accordeonist op te halen, zodat ze hem konden helpen om zijn accordeon te dragen.

Ik vroeg of hij in augustus nog eens naar het dorpsfeest wou komen, er zijn zeker nog dorpelingen die zijn verhalen willen horen.

Voor ze weer naar beneden reden, nam Gaston mijn hand en bedankte mij ontroerd omdat ik naar hem geluisterd had. Ik bedankte hem ook en zwaaide hen na, met veel spijt dat ik geen ingebouwde bandopnemer heb want terwijl ik gauw naar huis liep om alles op te schrijven, dwarrelden zijn woorden al weg.

De broodoven van de gîte is jammer genoeg afgebroken, maar hij moet er ongeveer zo uitgezien hebben. Deze hoort bij mijn huisje. Je kunt er inderdaad een heel gezin in verstoppen.