Permacultuur

Het is nog een jaartje wachten op de groentetuin die mij door de gemeente is beloofd. Ik vermoed dat het contract met de huidige pachter pas volgend jaar afloopt. In afwachting mag ik mijn verlangen om in de aarde te wroeten gaan stillen bij de burgemeester. Zij heeft een grote, wat rommelige tuin voor haar huis.

Celine doet aan permacultuur. Ze legt me de praktijk uit, de theorie vind ik op internet. Het is een landbouwmethode waarbij technieken gebruikt worden die zo weinig mogelijk de aarde uitputten. Maar het is veel meer dan een landbouwmethode, het is een visie op samenwerken en samenleven. De ethische principes van de permacultuur zijn bijzonder eenvoudig:

• zorg voor de aarde,
• zorg voor de mens,
• deel de overvloed.

Daar kan ik me in ieder geval in vinden.

Tijdens mijn praktisch opleiding heb ik geleerd om onkruid te wieden en het meteen als mulch te gebruiken en om opgehoogde stroken aan te leggen waarin nieuwe plantjes geplant worden. Er zijn ook ‘oude’ planten, dat zijn groenten die vorig jaar niet geoogst werden en die door te bloeien zichzelf hebben verder gezet. Zo duiken er in Celine’s tuin overal jonge slakroppen op.

Na het verwerven van al die wijsheid, kijk ik met andere ogen naar mijn vierkante meter groentetuin en mijn rode bieten in bloempotten. Tot mijn grote verrassing ontdek ik een hele verzameling spontaan ontkiemde tomatenplantjes, kindjes van de kerstomaat die vorig jaar in de bak stond. En ook de roquette heeft zich vermenigvuldigd. Plots vind ik het helemaal niet erg dat mijn vierkante bak er wat slordig uitziet.

En op het internet lees ik dat de grond onder de openbare weg achter mijn huis best vruchtbaar is, aan de soorten onkruid te zien. Vandaar dat mijn kruiden het daar zo goed doen. Ik heb dan ook maar een courgette en een pompoen permacultuurgewijs geplant op de openbare weg. Hopelijk valt het niet te erg op.