Moment

Het ene moment stap ik in Vinça op een bus naar het tgv-station van Perpignan, het volgende moment stap ik aan de overkant weer af. Zo voelde het maandagavond. De week in A, die propvol zat met afspraakjes en afspraken, administratieve verplichtingen en boodschappen, lijkt -nu ik erop terugkijk- helemaal samengeperst tot een bundel flitsen.

Tijdens de treinrit van A naar Brussel, had ik wat spijt van al dat snelle gedoe. Te weinig genoten van het gezelschap. En dan weer in mijn eentje onderweg; de twijfel sloeg weer toe. Tot ik met de auto het kronkelbaantje naar Glorianes opreed, toen ging het plots beter. En tegen de tijd dat ik in het dorp aankwam was alle twijfel weg. Het was zalig aankomen. De berg baadde in oranje voorzomeravondlicht en het groen was nog groener dan een week geleden. Mijn stukje openbare weg was in opdracht van de gemeente netjes gemaaid door mijn buurman en het onkruid tussen de irissen was gewied door mijn gasten. Ook de binnenkoer lag er netjes bij, er waren nieuwe radijsjes gezaaid en het groen tussen de stenen was ingetoomd. De keuken was opgeruimd en in de koelkast stond allerlei lekkers van de markt. Naast de kachel lag genoeg hout om meteen een vuurtje te stoken als dat nodig zou zijn. De was was gedaan en mijn bed was opgemaakt met verse lakens. Neen, het was geen droom. Het was een moment, maandagavond.

Vandaag heeft het de hele dag geregend en ik ben naar de tandarts geweest. Soms lijkt het leven in Glorianes ook wel eens op het leven in A.