Rustplaats

In het kleine kerkje van Montauriol vlogen twee vogeltjes rond. Ze gaven ons iets om naar te wijzen en over te praten terwijl we op de priester wachtten.

De Afrikaanse priester kwam twintig minuten te laat, hij verontschuldigde zich uitgebreid. Zijn Aziatische assistente las de teksten voor. Een omgekeerde wereld, want gingen onze priesters niet vroeger de mis lezen in Afrika en Azië?

Tijdens de stiltes praatte mijn moeder hardop. Nooit gedacht dat er zoveel mensen zouden komen, zei ze. Alle achtentwintig stoelen waren bezet. En dan stonden er nog heel wat mensen buiten.

Na de dienst vertelde Patrick, mijn schoonbroer en burgemeester van het dorpje, het leven van mijn vader. Ik had het zelf niet beter kunnen doen. Daarna werd mijn vader in zijn appartementje geschoven. Hij rust nu in vrede recht tegenover zijn vriend Xavier, net als hij Belg, garagist en vogelliefhebber.

Ze hebben een mooi uitzicht.