Er zijn foto’s die ik niet kan maken, al zou ik dat soms graag willen. Mijn moeder op de rand van mijn vaders bed. Zijn getuite lippen die naar haar kus reiken. Hun gevlekte handen op de witte lakens.
Er zijn geluiden die ik niet kan opnemen. De namen die hij prevelt, de woorden die hij in onze oren blaast, het borrelen van zuurstof door water.
Het zijn dingen die niet vastgelegd mogen worden, omdat ze in het moment moeten blijven. Zodat ze langzaam kunnen vervagen en plaats maken voor het leven daarna.
Met een paar woorden maak ik vage schetsen, om toch niet te snel te vergeten.
Can Xatard 