Serrabone

Als tweede op mijn lijstje van monumenten waar ik graag zou werken, staat de Prieuré de Serrabone. Weer een priorij, maar net als in die van Marcevol wonen er al lang geen religieuzen meer. De Romaanse kerk en haar bijgebouwen liggen op een naburige berg. Niet eens zo ver in vogelvlucht, maar omdat ik eerst onze berg af moet en daarna de andere weer op, ben ik algauw drie kwartier onderweg.

Ik vertrok met niet al te veel enthousiasme. Ik had al niet veel energie en ik bedacht dat het nogal straf zou zijn als ik daar ook meteen een veelbelovend contact zou hebben. Onderweg begon het dan nog te regenen en ik zag me daar al half doorweekt aankomen, want meestal moet je de auto op een parking laten staan en het laatste stukje van de klim te voet doen. Maar de regen hield zich in en het stukje wandelen viel best mee.

De priorij ligt wondermooi op de top van een berg en is omgeven door een zalige kruidentuin en een uitgestrekt wandelpark. Echt iets voor mij.

Ik herhaalde mijn trucje van de vorige keer en ik viel meteen met de deur in huis. Ik woon op de berg hiernaast en ik zoek werk, zei ik aan de dame die aan het onthaal zat. Ik verwachtte weer iets in de trant van “we hebben al een ploeg”, maar ze antwoordde dat ik me tot de Conseil General – een soort provinciebestuur- moest wenden en dat ik me best haastte want dat de aanwervingen volop bezig waren. Ze gaf me een briefje met de naam van de verantwoordelijke en haar telefoonnummer. Dat was weer meer dan ik verwacht had.

Blijkbaar vertrek ik met de verkeerde veronderstelling, namelijk dat er sowieso te weinig vacatures zijn en dat ik pas als allerlaatste in aanmerking kom. Ze vertelde me wel dat de enige jobs die er zijn, gidsen zijn. Lijkt me leuk, maar toch een beetje een uitdaging. Enfin, ik ga het gewoon proberen.