Nood & deugd

Laat ik het maar bekennen: Vorige week zat ik een paar dagen in zak en as omdat ik bericht kreeg dat ik een groot bedrag moet investeren in het afvoersysteem van mijn huisje. Dit is een verplichte operatie sinds de milieunormen zijn verstrengd en het komt extra duur uit omdat ik geen eigen terrein heb, waarop het afvalwater gezuiverd kan worden.

Nadat ik van de schok bekomen was, begreep ik dat er niets anders opzat dan in een iets hogere versnelling naar werk te gaan zoeken. Ik stelde een “plan de campagne” op, dacht zeer diep en lang na over wat voor werk ik wil doen en vooral waar ik zou willen werken, want de kilometers duren hier langer dan in België.

En vanmorgen ging ik voor de eerste keer op pad. Ik had drie adressen in gedachten. Het eerste was de toeristische dienst van Vinça. Dat stadje is zo klein en schijnbaar onbeduidend dat je er niet eens zo’n dienst verwacht, laat staan dat hij open is op een donderdag in het laagseizoen. De dame die het kantoor bemande, kon me weinig nieuws vertellen, maar ze bevestigde dat mijn plan een goed plan was. En daar was ik al heel blij mee. Ze gaf me nog een regiokaart en een adresboekje met de bezienswaardigheden in de omgeving mee en wenste me veel succes.

Daarna reed ik richting Arboussols naar het dichtstbijgelegen monument: de prieuré de Marcevol, een Romaans klooster met zicht op de Canigou. In het klooster wonen geen geestelijken meer, het is nu een bezienswaardigheid en een bescheiden cultureel centrum, waar groepen kunnen overnachten.

Het klooster zag er gesloten uit. Overal stonden brandweerwagens, en in de kerk stonden tenten opgesteld. Ik liep rond het gebouw en ik zag iemand in de keuken. Verbaasd over mijn eigen stoutmoedigheid, vroeg ik of er soms iemand van de directie aanwezig was. En ja hoor, een brandweerman bracht me naar het kantoor van de directrice.

Daar vertelde ik in drie woorden wat ik zocht. De dame luisterde aandachtig, maar antwoordde dat ze al een équipe had. Ze klonk niet echt afwijzend, eerder een beetje spijtig. Maar misschien hebt u wel eens vervanging nodig, zei ik, en ik legde kort uit hoe polyvalent, flexibel en gemotiveerd ik wel was.

Het derde adres heb ik vandaag niet meer gedaan. Ik was te gehaast om naar huis te gaan en alvast te beginnen om op haar uitnodiging in te gaan en een mail met mijn gegevens te sturen. In mijn handtas zat haar kaartje, dat van de enige en echte directrice van de fondation du prieuré. Ik reed zingend langs een prachtige bergpas naar huis. Zo’n bemoedigend resultaat op de eerste dag van mijn queeste had ik niet verwacht. Wordt vervolgd.