Naschrift

Als ik alleen vertel wat ik gedaan heb, is het eigenlijk maar een saaie boel, bedenk ik nu. Laat ik dus ook maar vertellen wat ik gisteren niet gedaan heb.

Ik heb geen enkele foto genomen, gewoon omdat ik mijn fototoestel vergeten was. Zo heb ik iets niet gefotografeerd: een zwarte handtas op de grote witte trap naar de uitgestrekte en akelig lege parking van het Palais des Expositions. Het was een grote handtas en er zat van alles in. Dat kon ik zien. Er stak een stukje rode stof uit. Maar ik heb ze niet alleen niet gefotografeerd, ik heb ze niet meegenomen, zelfs niet aangeraakt. Ik durfde niet! Ik durfde er zelfs niet te lang naar te kijken. Wat een schrikkepuit ben ik toch. Ik vroeg me nog even af of ik de politie moest bellen, maar toen voelde ik me nog belachelijker. En nu zit ik me hier af te vragen wat er in die tas zat en van wie ze was en wie ze uiteindelijk zal aangeraakt of meegenomen hebben.

Ook heb ik een mooie rode cardigan niet gekocht, al kreeg ik zeventig procent korting als ik er twee kocht. Maar ik heb er geen twee nodig, dus kocht ik helemaal niets. In plaats daarvan heb ik naar een mevrouw geluisterd die me uitlegde dat ze zo klein en zo mager was omdat ze in de oorlog honger had geleden.

Tenslotte heb ik niet-niet een citroenboompje gekocht. Wel dus. Het had niet moeten zijn, want het kon niet echt van mijn budget en bovendien zijn citrusvruchten niet geschikt om op een berg te planten. Ik heb het boompje op de binnenplaats gezet en het beloofd dat ik het tegen de kou zal beschermen. Straks zal ik er een foto van nemen.