Nummer dertig van de reeks ‘Intussen in Frankrijk’ zou de laatste worden en ik denk dat het ook zo zal zijn. Het virus is er nog steeds, het laait net als overal op, en het zal hier nog een tijdje blijven. We moeten ermee leren leven, klinkt het.
Ik besef maar al te goed in wat voor luxesituatie ik leef, bijna afgezonderd van de zieke wereld, hoog en droog, lekker warm en veilig.
Een keer per week ga ik naar het dal boodschappen doen. Gisteren was ik in Prades. Overal mondkapjes. Ik ben het intussen gewend. De cafés en restaurants zijn nog open en ze zijn dichtbevolkt. Aan tafel mogen de mondkapjes af, dus blijven de klanten zitten.
Tot een paar weken geleden kende ik niemand die Covid 19 had, maar nu hoor ik van vrienden en familieleden dat het dichterbij komt: twee van mijn nichtjes, familieleden van een dorpsgenoot, de zoon van onze factrice…
Het enige nadeel dat ik zelf ondervind is dat ik minder bewegingsvrijheid heb: naar België reizen is nu niet aan de orde, mijn zieke zus bezoeken ook niet, even de grens naar Spanje oversteken lijkt al heel lang geleden.
Gelukkig werkt de telefoon en het internet. Ik klaag niet. De dingen gaan gewoon anders. Ik wen aan nieuwe mogelijkheden: online contacten in groep: Shut Up & Write, poëzieworkshop, Heartfulness meditatie… En verder is het geduld hebben en hopen dat de mensen hun verstand gebruiken.
Ik wens iedereen die het lastiger heeft dan ik, veel sterkte toe.
Can Xatard 
Ik vind dat het ook veel dichter komt dan tijdens de eerste golf. Momenteel is mijn mama ziek, het resultaat van de test nog niet gekend… Ik hou mijn hart vast.
LikeLike
Kan ik me voorstellen. Hopelijk is het niet dàt. Sterkte. XX
LikeLike
Blijf je omgeving veilig houden en je lichaam en geest gezond!
LikeLike
Hou je ook goed en gezond, daar in je rustige hoekje in Frankrijk.
Ik had het er net nog over met mijn man, dat het deze keer echt wel dichterbij komt dan de vorige keer. Net nog telefoon gehad van zijn zoon die bij de grootouders inwoont, dat hij in quarantaine moet. Zucht.
LikeLike