Bhopal 1984

In de nacht van twee op drie december 1984, kort na middernacht lekte meer dan veertig ton giftig gas uit een tank in een fabriek van pesticiden in Bhopal.

In de eerste uren en dagen stierven achtduizend mensen een akelige dood. Hun longen vulden zich met lichaamsvocht tot ze stikten.

Een zachte wind voerde het gas dat zwaarder was dan lucht en laag bij de grond hing, naar de dichtbevolkte oude stad. Een half miljoen mensen werden blootgesteld aan het gas.

De woorden die door de straten echoden waren: Run! Run!

Maar velen, mannen, vrouwen, kinderen waren al blind voor ze konden vluchten.

In de daaropvolgende jaren stierven meer dan vijfentwintigduizend mensen aan de rechtstreekse gevolgen van de ramp. Want niet alleen het gas was dodelijk, de site die de dag na de ramp halsoverkop verlaten werd door de directie van Union Carbide, werd niet opgeruimd en de vrijgekomen chemische stoffen vervuilden het drinkwater van dertigduizend mensen.

Vijfendertig jaar later worden nog steeds slachtoffers en kinderen van slachtoffers behandeld in klinieken die louter kunnen bestaan door giften van particulieren en door vrijwilligerswerk.

De overheid kijkt de andere kant op, en nog erger, ze blokkeren het geld dat vrijgemaakt werd voor de slachtoffers. Geld dat intussen devalueerde en te laat komt.

Er lopen al jaren rechtszaken tegen Dow Chemicals en Union Carbide, maar zij hebben nooit hun verantwoordelijkheid opgenomen, ze zijn nooit voor het Indiase gerecht verschenen en ze zeggen dat de zaak verjaard is.

Voor wie meer wil weten: https://www.bhopal.org/what-happened/union-carbides-disaster/

Voor wie de kliniek die ik vandaag bezocht wil steunen: https://www.bhopal.org/donate/

Het geld komt rechtstreeks bij hen terecht. De nood is hoog. Vandaag 19 februari was er nog niet genoeg geld voorhanden om het januariloon van de vaste medewerkers te betalen.