Tomaten in december

Het is niet te geloven, ik eet nog steeds verse tomaten uit de tuin. Ze hangen dan wel niet meer aan de intussen bevroren struiken, maar ze zijn nog steeds vers. Ik heb namelijk een deel van de groen gebleven délice du jardinier in bakjes in de woonkamer onder de sofa gelegd. Langzaam maar zeker worden ze rood. Natuurlijk zijn ze niet zo zoet en smaakvol als hun zongerijpte zusjes, maar ze zijn goed genoeg voor saus of soep of om geparfumeerd met tijm en look in de oven te bakken.

Délice du jardinier of Gardeners delight heeft haar naam niet gestolen. Het is een fantastische kleine tomaat die zowel rauw als gekookt of gebakken heel lekker is. Zij wordt als eerste rood en ze blijft als laatste vruchten dragen. De opbrengst van een enkele struik is zeker meer dan tien kilo.

Sinds ik groenten en fruit kweek verbaas ik me meer en meer over dit soort wondertjes van de natuur. Een zaadje van een tomaat is nauwelijks een speldeknop groot. Je stopt het in maart in een potje aarde en er groeit een plantje uit. Je brengt dat plantje in mei over naar de tuin, graaft het diep genoeg in, en je bedekt de aarde met een dikke laag mulch (stro of hooi of ander organisch materiaal). Je geeft dat jonge plantje na het planten een of twee keer water et c’est parti. Tomaten hoeven namelijk geen water meer als ze eenmaal in de (min of meer normale) grond staan. Als de bodem goed bedekt is, gaan ze met hun wortels zelf op zoek naar het water in de dieper gelegen lagen van de aarde. Het is zelfs zo dat tomaten lui worden als je ze te veel water geeft. Ze hoeven dan niet zelf op zoek te gaan. Hoe zou je zelf zijn als je alles in je schoot geworpen krijgt?