Oostende, heel lang geleden
De nieuwe koningin rilde. Ze droeg een wollen mantelpakje en een Damarthemdje onder haar zijden blouse en nog had ze het koud. Haar gemaal kneep in haar hand, alsof hij wou zeggen: hou nog even vol, het duurt niet lang meer.
De man die aan het woord was, leek een grapje te maken want iedereen lachte. Dus lachte ze ook. Al begreep ze niets van wat hij vertelde want zijn woorden gingen gedeeltelijk verloren in de zeewind, en de taal die hij sprak was ze nog niet meester.
Waarom was ze toch met een koning getrouwd? En dan nog een koning van een land waar drie verschillende talen werden gesproken?
Ze wou zuchten, maar kon zich nog net beheersen. Gelukkig begon iedereen te applaudisseren. Even later wandelde ze met haar man over de dijk, terwijl de fotografen hun werk mochten doen. Hij legde zijn hand over haar schouder en wees naar een mailboot op zee. Dat zou mooie plaatjes geven. Hij praatte zachtjes op haar in. Hij was nog zo verliefd op haar dat hij raadde hoe ze zich voelde. Dan wees hij naar iets op de grond: een paar grassprietjes op het beton.
‘Kijk lieveling,’ zei hij, ‘als dat gras door beton kan groeien, kun jij ook Nederlands leren.’
Zo’n lieverdje was het dus niet, die koning.
Brussel, lang geleden
Het verhaal over het grassprietje vertelde koningin Fabiola tijdens een lunch in het koninklijk paleis in vlekkeloos Nederlands aan een groep pioniers van de basiseducatie, waar ik ook bij mocht zijn.
Ik herinner me nog goed wat we hebben gegeten. Het verhaal over het extra stuk zwartewoudtaart dat ik mij tegen de etiquetteregels liet opdienen, en waardoor de koningin verplicht was om ook nog een stuk te nemen, bespaar ik jullie.
Maar dat van dat grassprietje is me altijd bijgebleven.
Glorianes, vanmorgen
Dit is geen gras, en zelfs geen onkruid. Het groeit onder het beton door waarmee het deksel van de septische put dichtgemetseld is. Het is roquette (rucola). Sterk plantje. Het is een jonkie (erfwoordje van Ton) van een plant die voorheen in mijn vierkante plantenbak stond. Hopelijk geeft het bloemen en zaadjes voor onze nieuwe tuin.
Rucola is ijzersterk! Het blijft ook bij mij in de tuin (3 jaar geleden gezaaid) en je kan er altijd wat blaadjes van plukken. Ik denk dat Fabiola je heimelijk dankbaar is geweest voor dat 2de stuk cake – hmmm. Dat verhaal wil ik nog eens helemaal lezen.
LikeLike