Er zijn nog steeds herders en herderinnen die hun schapen elke dag gaan hoeden. Ze leiden hun schapen naar gemeentelijke terreinen en ze besparen de gemeente het maaien langs de wegen.
Grote nieuwe bedrijven zijn meestal uitgebreid gemotoriseerd en leiden de schapen met quads en jeeps naar afgebakende terreinen.
De boerderij in Glorianes gebruikt zowel de oude als de nieuwe technieken. Dat kan omdat ze kleinschalig is. Tijdens de lammertijd worden de ooien te voet naar weides in en rond het dorp gebracht, meestal privéterreinen van dorpsgenoten. Als de lammetjes groot genoeg zijn, mogen ze met hun moeders mee naar hoger gelegen gebieden. Dit zijn uitgestrekte gemeentelijke terreinen, die afgebakend worden met elektrisch geladen draad en waarover tussen de telers jaar in jaar uit gekibbeld wordt. Vanavond heeft er weer een vergadering plaats en de sfeer in het dorp is gespannen.
‘De beste remedie tegen al dat getouwtrek en geruzie is het werk zelf’, zegt de boerin. ‘Als ik in de stal werk en met de schapen bezig ben, is mijn hoofd leeg. Daardoor kan ik het volhouden.’
Soms gaat ze ook hoeden. Ze blijft dan een paar uren in een weide die niet goed afgebakend is omdat het terrein te ongelijk is. Ik vraag haar wat ze dan doet tijdens die uren. ‘Ik bestudeer mijn schapen,’ zegt ze. ‘Ik kijk of ze gezond zijn, of ze goed eten en ik leer hun gedrag en hun karakters kennen.’
Vanmorgen bekende ze verlegen dat ze zelf nauwelijks lamsvlees eet. ‘Een enkele keer maak ik het klaar,’ zegt ze, ‘maar ik voel er mij niet goed bij.’
Can Xatard 
Ah, jouw lammetjesverhalen zijn net wat ik nodig heb om weer op mijn effen te komen na een hele dag heel deprimerende materie te zitten vertalen… 🙂
LikeLike