Vanmorgen lag het gehandicapte lammetje dood in de stal. Het kon niet op zijn voorpootjes staan en mogelijk is het vertrappeld door de anderen. Hij was een van mijn papfleslammetjes. Maar misschien was het beter zo. Want hoe moest het verder? Er bestaan geen rolstoelen voor gehandicapte schaapjes.
De moeder van het dode zwarte schaapje lag ook te zieltogen. De symptomen wijzen in de richting van een adderbeet, zei de boerin. Adders en ringslangen durven namelijk te gaan zogen bij de schapen. Ze komen soms tot in de schapenstal. Als het schaap de adder afschudt, riskeert het een beet.
Een adderbeet hoeft niet dodelijk te zijn bij een volwassen schaap, maar het gif kan via de melk bij het lammetje terechtkomen. Mogelijk is er nog een lammetje aangetast. Het is al een paar dagen helemaal stijf. De boerin blijft het voeden, desnoods met een sonde. Ze kan het niet over haar hart krijgen om het te doden.
Het geeft te denken. Ik denk dat ik het zou kunnen doden als ik zou weten dat het lijdt. Maar ik weet er natuurlijk te weinig over. En als de boerin gelooft dat het nog gered kan worden, dan is dat misschien wel zo.