Van het ene kwam het andere. Van het bezoek aan de boerderij kwam een halve dag immersion. De dag erna ging ik terug, en nu ga ik elke dag een paar uurtjes helpen.
Ik had nooit gedacht dat het bezig zijn met dieren en het uitvoeren van schijnbaar eenvoudige, maar erg noodzakelijke taken zo rustgevend kon zijn.
Onder de indruk van het contact met de jonge en de oudere dieren, vroeg ik me de eerste dagen af of ik over een paar maanden -als het zo ver is- nog wel lamsvlees zou kunnen eten.
Maar als ik zie hoe de dieren hier verzorgd worden, voel ik me daar iets meer gerustgesteld bij. De volwassen dieren gaan elke dag een paar uur grazen. Het scheiden van ooien en lammeren is geen sinecure, maar er wordt geen dag overgeslagen. Voederbakken en drinkbakken worden elke dag schoongemaakt. De stalvloer wordt om de andere dag met vers stro bedekt.
Maar wat mij het meeste raakt, is hoe de dieren nauwlettend in het oog gehouden worden. Hoe de boerin over hun verschillende karakters praat. Hoe ze hen toespreekt, soms bestraffend, soms troostend. Dat er zelden geschreeuwd wordt, enkel aangemaand. Dat de herdersstok alleen dient om op de grond te slaan.
De dieren van Mas D’Avall hebben een goed leven, ook al is het voor de jonge bokjes wat kort. Ik denk dat ik er bewust en dankbaar zal van eten.
Can Xatard 