Voor de tweede keer deze week zit ik vast op de berg, zonder auto.
Dat ik niet naar beneden kan, vind ik niet eens erg. Voorraad genoeg.
Dat ik extra kosten heb, is even lastig, extra rekenwerk, maar er is gewoon niets aan te doen, behalve te aanvaarden dat het zo is. Zoals ik al zei, voorraad genoeg, voorlopig lijd ik geen honger.
En toch word ik van de hele toestand een beetje somber.
Of zijn het de donkere dagen? De koude wind die rond het huis jaagt? De natuur die er dor en gekreukt bij ligt?
Is dit de tijd van het jaar waarin we gedwongen worden stil te staan, achteruit en vooruit te kijken voor we verder gaan?
Naar de inhoud springen
Can Xatard 
Het was best gezellig toen we met ons tweetjes vastzaten, maar “alleen is maar alleen”. Gelukkig heb je nog Saphir (Safier?) de poes.
LikeLike
Sapphir is de naam die Katrien haar gegeven heeft.
Het gaat alweer beter hoor. Ik heb al een mooie wandeling gemaakt. Nu steekt de wind weer op.
LikeLike