Als ik stop met zoeken komen de paddestoelen vanzelf op mijn pad. Dat geldt niet alleen voor paddestoelen, maar het is zo’n mooie illustratie van iets dat me al zolang bezig houdt. Zoeken is leuk en spannend, het geeft energie, zin aan het leven. Maar zoeken verengt ook het gezichtsveld. Zoeken schept verwachtingen en verwachtingen zijn valkuilen.
Vanmorgen liep ik langs een van mijn vaste wandelroutes, een schapenpad onderaan de berg. Ik had net een paar foto’s van een wolkendeken tussen de bergen genomen en was daarna helemaal in gedachten verzonken.
Het duurde dan ook even eer het tot me doordrong dat op het einde van de weg, waar ik altijd even halt houd voor ik het dorp weer inga, iets op de grond mijn aandacht trok, een ongewone ronde vorm.
Ik kon mijn ogen niet geloven, mijn eerste cèpe de bordeaux, het enige echte eekhoorntjesbrood. Een prachtig jong exemplaar, waar langs een kant al een eekhoorn of een muisje aan geknabbeld heeft, maar verder helemaal vrij is van ongewenst bezoek.
Met toch een beetje schroom, heb ik hem voorzichtig geplukt en hem een paar stappen verder aan mijnheer Cosse laten zien. Die beaamde dat het een prachtig exemplaar is en hij voegde eraan toe dat de girolles nu ook wel snel zullen opschieten. Valkuil. Nee, ik ga niet meteen naar cantharellen zoeken, al weet ik wel een plekje waar er misschien staan …
Can Xatard 