Autonomie?

Autonomie is een illusie en illusies hebben we nodig om onze beperkingen te ervaren en nederig te blijven. Dat heb ik zomaar uit mijn eigen mouw geschud tijdens een boswandeling die ik al even hard nodig had om te bekomen van een slopende dag.

Zo ben ik afhankelijk van de houtleverancier die hopelijk morgen of overmorgen komt en nog meer afhankelijk van la ERDF, Electricité Réseau Distribution France.

Het verbaasde me al dat ik nog steeds geen elektriciteitsrekening had gekregen, hoewel de vorige eigenares van het huis mij had verzekerd dat die wel zou komen. In plaats daarvan kreeg ik afgelopen zaterdag een brief dat de elektriciteit vandaag zou worden afgesloten als ik niet snel een contract zou nemen bij een leverancier. Ik ging meteen aan de slag en ik nam via internet -waar ik nog een graad afhankelijker van ben- een contract bij een groene maatschappij.

Vanmorgen belde ik voor alle zekerheid de ERDF en zij vroegen mij telefonisch contact te nemen met de leverancier, zodat deze op zijn beurt zou bevestigen dat ik klant was.

Bij het groene bedrijf hadden ze het blijkbaar erg druk want ik moest drie keer bellen en ik kreeg telkens het antwoord dat ze het veel te druk hadden en dat ze mij zouden terugbellen, eerst binnen het uur, daarna binnen de tien minuten.  Anderhalf uur later, kreeg ik eindelijk iemand te pakken. Na veel vijven en zessen bleek dat de jonge dame mij niet kon helpen omdat ik mij ingeschreven had op een zaterdag. Mijn gegevens waren nog niet beschikbaar en ik zou een paar dagen geduld moeten hebben. Hoe ik ook in mijn beste Frans probeerde uit te leggen dat ik zo meteen afgesneden zou worden en dat ik dan niet eens meer zou kunnen bellen, laat staan mailen, de getrainde dame van de klantendienst bleef haar boodschap herhalen tot ik de telefoon kwaad neergooide.

Ik belde weer naar de ERDF om uit te leggen dat ik alles gedaan had wat in mijn bereik lag, maar dat ik geen gehoor vond. De dame van la ERDF begon al even vriendelijk haar eigen bandje af te spelen. Ze kon niets beloven voor ze de nodige informatie van de leverancier had gekregen. Omdat ik me wat schaamde over mijn boze reactie bij de leverancier probeerde ik vriendelijk te blijven en toch aan te dringen. Maar mijn ongeduld en woede zochten een andere uitweg en tot mijn nog diepere schaamte barstte ik in tranen uit. Ik schaam me nu nog, maar het hielp.

De dame veranderde plotseling van toon. Allons, allons, ne vous mettez pas dans un tel état! Vous ne devez pas pleurer pour ça! Ik zal eens kijken wat ik kan doen.  Ze bleef een paar minuten weg en toen bleek dat ze intussen mijn gegevens van de leverancier ontvangen had! Ik vroeg maar niet hoe dat mogelijk was. Volgens haar was alles in orde, ik zou eerstdaags via mail een contract ontvangen en dat moest ik dan maar meteen in orde brengen. En neen, ze sluiten me vandaag niet af, en neen, ik hoef ook niet meer te bellen naar de leverancier.  Ik bedankte haar uitgebreid en zette meteen de wasmachine aan.

Daarna maakte ik in de kelder plaats voor het hout dat hopelijk morgen komt en ging ik voor alle zekerheid nog wat sprokkelen in het bos.

Bij mijn thuiskomst was de mail met het contract er al. Ik moet het printen, ondertekenen en terugsturen met de post. Alleen heb ik geen printer. En ook geen auto om een printer te gaan kopen.  Maar praktische problemen, daar zijn altijd oplossingen voor.