Mevrouw K. is een kranige bijna tachtigjarige. Ze heeft kippen, konijnen, geiten, honden en paarden. Ze verzorgt ze allemaal zelf. Soms zie ik haar met een kruiwagen de weg oversteken. Dan is ze op weg naar haar paarden of naar de geiten.
Ze kweekt groenten en fruit en maakt alles in. Ze maakt geitenkaas. Ze kweekt bijen en maakt honing. Ze plukt kruiden en brouwt er remedies van.
Iemand heeft haar ooit op de weg voor haar huis een everzwijn van de jachthonden zien redden. Vervolgens sleepte ze het dier op haar erf en slachtte ze het zelf.
Een paar weken geleden stootte een drachtige geit een hoorn in haar oog. Het oog kon weer in de oogkas geplaatst worden, maar ze ziet er bijna niet meer uit. Toen ze in het ziekenhuis lag, gaf ze haar man instructies om de dieren te verzorgen en verbood ze hem de daderes onvriendelijk te behandelen.
Slecht te been en half blind, gaat ze gewoon verder met haar drukke buitenleven en brengt ze het nog op om paaseieren te kleuren en ze schattig te verpakken in gerecycleerd karton en papier.
Haar helper, een vriendelijke man met getaand gezicht en een sterk Spaans accent, bracht me gisteren het mandje met gekleurde eieren. Ik liet haar groeten en bedanken.
‘C’est une femme forte,’ zei hij hoofdschuddend, met nadrukken op elke lettergreep.
Van de hand van mevrouw K.: gedroogd eekhoorntjesbrood, honing, vijgenconfituur en ingemaakte vijgen.
Can Xatard 