Intussen in Frankrijk -16

Vannacht stuurde iemand mij dit Russische animatiefilmpje:

Voor wie geen tijd heeft om ernaar te kijken (het duurt 10 min) : het gaat over een egeltje dat op weg is naar zijn/haar vriend, de beer, om er zoals elke avond thee te drinken, naar de sterren te kijken en te praten. Maar op een dag ziet het een paard in de dichte mist staan en vraagt het zich af of het paard in die mist zou kunnen stikken als het gaat liggen. Daarom gaat de egel zelf de mist in, hij/zij wil weten hoe het daar is.

Er valt wellicht heel veel in dit schattige verhaaltje te ontdekken en daarom heb ik mij voorgenomen om er af en toe naar te kijken. Maar wat ik voorlopig onthoud is dat zelfs mist de moeite waard is om te exploreren en dat er altijd wel ergens hulp voorhanden is, dikwijls op onverwachte plaatsen.

Zo heb ik het de afgelopen dagen ook ervaren. Gisteren ben ik in de mist gaan kijken en kwam ik erachter wat me precies zo verdrietig maakt. En ik vond er net als de egel hulp bij het zoeken naar wat ik kwijt was en hulp om uit het water te komen.

Behalve dat ik me zorgen maak over de wereld, werd ik me bewust van een tweede bron van onrust. De afgelopen weken dacht ik dat zowat iedereen in België en in Frankrijk in actie schoot. Een aantal mensen deden erg hun best om het leven van ervoor in de nieuwe omstandigheden verder te zetten. Werken van thuis uit, kinderen in toom houden en zelfs bijscholen, contacten online onderhouden. Een aantal mensen moesten en/of wilden dubbelhard werken, anderen stampten nieuwe initiatieven uit de grond, mensen begonnen te applaudisseren, harp te spelen of te zingen vanop hun balkon. Nog anderen stortten zich op het leren van nieuwe talen of het leren bespelen van muziekinstrumenten. De filmpjes van zingende, acterende en duidelijk plezierhebbende thuiszitters vlogen me om de oren.

En bij mij gebeurde er niets. Erger nog, alles wat ik ervoor deed viel stil. Ik was al blij dat ik er af en toe een blogbericht uitgeperst kreeg, want ik wilde op een of andere manier deze bijzondere tijden documenteren. Verder ging ik wandelen, speelde ik in de moestuin, keek ik af en toe in de voorraadkast, en probeerde ik recepten uit met wat er nog te vinden was. Ik voelde mij falen en ik werd bang dat ik mijn lees-, schrijf- en muziekplezier voorgoed verloren was.

Die angst ben ik gelukkig in de mist kwijtgeraakt. Het komt allemaal wel terug. Dat zegt ook Aisha Ahmad in het artikel dat ik gisteren toegestuurd kreeg en waarvan ik de link al eerder plaatste. Hier is het nog een keer: Why You Should Ignore All That Coronavirus-Inspired Productivity Pressure.

Want wat me evenveel opkrikt als de wijze en bemoedigende inhoud van deze tekst is de wetenschap dat er jonge, goedmenende en intelligente mensen als Aisha Ahmad op de wereld rondlopen. Ooit zullen zij het overnemen en zal alles beter gaan. Dat wil ik geloven.