Mijn buurman is gisteren toch naar het dal gewandeld (11 km), maar is onverrichterzake moeten terugkeren (11 km) omdat hij geen masker droeg en daardoor ruzie kreeg met de vrouw van de groenteboer. Vandaag is hij naar een andere winkel geraakt – ook te voet, hij heeft geen auto- en met een volle rugzak teruggekomen.
Marie bracht mijn bestelling (boter, eieren en yoghurt) naar het gemeenteplein. Ik ging haar tegemoet en ik vond het toch wel fijn dat we een paar woorden konden wisselen.
Ze vertelde eerst hoe lastig het was geweest, dat ze meerdere keren tegengehouden werd en dat ze opmerkingen kreeg omdat ze langer dan een uur onderweg was. Blijkbaar begrijpt niet iedereen de maatregelen, ook sommige ordehandhavers niet, want voor zover ik het begrepen heb, mogen we voor het inkopen van eten en medicijnen wèl langer dan een uur onderweg zijn.
Toen ik vroeg hoe het met haar ging, betrok haar gezicht.
‘Niet zo goed,’ zei ze. Vorige week is haar tante overleden en gisteren haar schoonzus. De tante was hoogbejaard en terminaal, de zus van haar vriend was weliswaar ziek maar haar overlijden was toch plots en overwacht. Ze woonde in een ander departement en ze weten niet wat voor complicatie er is opgetreden.
Het is schrikken. Tot nu ken ik zelf persoonlijk nog niemand die ziek is, of overleden is. Maar de mogelijkheid dat het ook in mijn kringen gebeurt, lijkt met het stijgen van de curve elke dag waarschijnlijker te worden.
‘Het spijt me,’ zeg ik. ‘Ik zou mijn boodschappen misschien wel zelf kunnen doen en ook voor anderen in het dorp -in jouw plaats-, maar ik ben bang,’ beken ik. Toen mijn ouders nog leefden heb ik bijna alle ziekenhuizen in de streek van binnen en van buiten gezien. In het ziekenhuis waar mijn vader gestorven is en waar mijn moeder haar laatste dagen heeft doorgebracht zet ik geen voet meer. En het enige ziekenhuis van Perpignan waar ik vertrouwen in heb, ligt nu vol met getroffen patiënten.
Bovendien heb ik ooit een ernstige griep met longaandoening en ademhalingsproblemen meegemaakt en dat spook waart nu nog rond in mijn dromen. Ik ben mijn zusje en haar toenmalige vriend nog steeds dankbaar omdat ze me toen in huis hebben genomen en verzorgd hebben.
‘Het geeft niet,’ zegt Marie, ‘het leidt me af om op pad te moeten gaan. Bovendien ben jij alleen.’
Ik blijf mij er bezwaard bij voelen. Maar ik probeer het me voor te stellen. Als ik ziek word, en zelfs maar milde symptomen heb, zal ik toch beroep moeten doen op iemand van het dorp. Al was het maar om brandhout aan te slepen en de kachel brandend te houden. Ik denk nu dat ik de gemeenschap een dienst bewijs door thuis te blijven en geen risico’s te lopen. En het is fijn dat ik nu wat zuivel in huis heb. Maar zonder gaat ook.
Tegen volgende week donderdag mag ik een nieuwe bestelling doorgeven. We zien wel, tegen dan.
Intussen heeft het opnieuw gesneeuwd en zelfs wat meer dan gisteren. Vandaag hoorde ik Sometimes it snows in April van Prince op de radio. En het paste wonderwel bij alles. Ook al is het maart. Who cares.
Can Xatard 
Pure melancholie, dat liedje… Hier komt het ook dichter; het zijn vrienden van vrienden die getroffen worden, maar de cirkel wordt wel kleiner. Ook het zoontje van een koorlid was zwaar ziek; hij is nu gelukkig wel beter… Zorg inderdaad maar goed voor jezelf!
LikeLike
Jullie drietjes ook, daar in Brussel! Zingen jullie wel eens samen? Zou ik wel eens willen horen…
LikeLike
Dat is ook helpen, thuis blijven. Dat is net het moeilijkste, ervaar ik zelf, willen maar best toch niet helpen. Tegen beter weten in, is nu uit den boze. Je verhalen doen het anders ook heel goed om anderen op te beuren. 🙂
LikeLike
Dank je wel, de jouwe ook!
LikeLike
Sneeuw nu, pfffff. Da’s minder, het is héél streng in Frankrijk. Zal bij ons ook weer verstrengen, vrees ik…
LikeLike
De sneeuw is intussen al weg. Al bij al was het toch niet slecht dat winterprikje, vooral voor de natuur.
Blij dat jullie toch nog naar buiten mogen.
LikeLike
😊
LikeLike
Af en toe lees ik mee, en bij toeval dit. Wederzijdse dank.
❤️
LikeLike
Hoe lang is het geleden? Misschien wel 20 jaar. Ik zal het nooit vergeten. Jij hebt een bijzonder plekje in mijn hart. 🌹
LikeLike
Leuke serie, Christine. Ik lees je dagboek met interesse en soms met een glimlach. ~ Mijn neef, die arts is in een IC unit is, had het virus opgelopen tijdens wintersport. Milde klachten. Inmiddels is hij er weer bovenop en is hij weer aan het werk. Dus het loopt niet altijd triest af!
LikeLike
Dank je wel, Johanna. Ik denk aan jou. Tot gauw met wat meer nieuws.
LikeLike
Damn, dat moeten hamers zijn voor Marie 😦
Hier ook vrijwillige quarantaine sinds vorige maandag wegens snotneus en hoestje. Enkel om eten buiten. Krijg bijna tranen in m’n ogen als ik een babbeltje op afstand kan doen met een levende mens. Gelukkig is mijn man ook thuis nu, technisch werkloos, anders zou ik echt helemaal gek worden.
LikeLike
Ik merk ook dat ik de zeldzame gesprekjes op veilige afstand nog wat rek…
LikeGeliked door 1 persoon
Maak je niet al te veel zorgen!
En als je iets nodig hebt, kan ik het misschien altijd opsturen.. een boek? een film?
LikeLike
Lief van jou! Voorlopig nog genoeg om te lezen of te kijken, maar ik hou het in gedachten. Dank je wel!
LikeGeliked door 1 persoon
Laat maar iemand anders naar de winkel gaan voor jou, hoor!
Zeker als je je in een risicogroep bevindt, en dat is wel zo, met een longontsteking in je medische voorgeschiedenis.
Gewoon lekker een paar weken bij iedereen uit de buurt blijven, genieten van de natuur en veel schrijven.
Alles komt goed.
LikeGeliked door 1 persoon
(En wat een heerlijk nummer van Prince… Kende ik nog niet. Dankje daarvoor!)
LikeGeliked door 1 persoon
Hoop zo dat de zon er gauw doorkomt . Schrik en doemscenario’s zijn soms halsstarrig maar hey, we komen er wel door hè . Blijf voorlopig maar veilig binnen. X
LikeGeliked door 1 persoon
Ik begrijp helemaal hoe jij je voelt. Volhouden, maatje, en voor jezelf zorgen x
LikeLike