Vijf jaar Glorianes

Niet alleen bestaat canxatard.blog vijf jaar, ik woon ook al zolang, zelfs een paar weken langer, in dit huis, in dit dorp, op een berg.

In die vijf jaar zijn er in het dorp twee huwelijken gesloten, is er een kind geboren, heeft een gezin het dorp verlaten, en is een van de gehuwde koppels alweer aan het scheiden. Het is hier niet anders dan op andere plaatsen, alleen is het toch erg voelbaar als we plots maar met zestien zijn in plaats van met negentien.

Mijn directe buren zijn verhuisd en mijn andere buurman gaat in 2018 wwoofen in Japan, zodat ik volgend jaar waarschijnlijk helemaal alleen in de dorpskern woon. Ik moet wennen aan het idee. Maar neen, dat is geen reden om zelf ook weg te gaan. Ik wil hier heel graag zo lang mogelijk blijven.

In de voorbije vijf jaar zijn er zeker momenten geweest dat ik het wat moeilijk had. Loskomen van het land waar ik mijn hele leven had gewoond was lastig. Soms voelde het als verraad, soms voelde het als alle zekerheden verliezen. Bij tijden voelde ik me alleen, een beetje in de steek gelaten door vrienden die steeds minder e-mailden of belden. Terwijl ik het was die weggegaan was.

Waar ik het meest mee worstelde was de vraag of ik dit wel mocht doen, me afzonderen van de wereld en volop genieten van stilte en rust. Ik was me zo erg bewust van de luxe van het alleen zijn dat ik me bijna schuldig voelde. Bezwaard is misschien een beter woord. Ik voelde me bezwaard: mocht ik dit kluizenaarsbestaan wel leiden? Moest ik niet deelnemen aan het maatschappelijk leven? Moest ik me niet engageren in allerlei trendy bewegingen? Het zal wellicht aan mijn katholieke opvoeding liggen dat ik niet onbekommerd kon genieten. Ik dacht een tijdje dat ik door te schrijven een steentje kon bijdragen, iets aan de wereld kon tonen, de mildheid die ik hier ervoer kon uitdragen. Maar mijn inspiratie droogde op en ik voelde me meer en meer nutteloos.

Tot ik deze zomer deze film zag: The Salt Of The Earth, een documentaire van Wim Wenders en Juliano Ribeiro Salgado over de vader van Juliano, Sebastian Salgado, een Braziliaanse fotograaf. De man werd zielsziek van alle ellende in de wereld die hij te zien kreeg en vond uiteindelijk genezing in het herstellen van de leeg gekapte plantage van zijn familie. Zowel het werk van de fotograaf als de film over hem zijn adembenemend mooi, maar bij mij blijft vooral de boodschap hangen: door de aarde te herstellen kunnen we de mens, in de eerste plaats onszelf, genezen.

Vanaf dan kon ik mezelf groen licht geven om in dit kleine dorp, op dit stukje aarde, het herstel van een geleend lapje grond op mij te nemen. Plots wist ik wat mij te doen stond en voelde ik mij niet langer nutteloos. Met de aanleg van het voedselbos ben ik al een jaar bezig, maar nu kan ik voluit gaan en versnellen. En ik lonk al over de omheining, naar wat ik erbij kan nemen.

Dit is de zachte bocht die Canxatard.blog gaat nemen. Ik wil jullie laten delen in mijn vorderingen, ik wil jullie mijn kleine succesjes laten zien. De smaragdhagedis was er al eentje van, want volgens Wikipedia voelt hij zich prima in rommelige tuinen en boomgaarden. Ik ben dus op de goede weg.

PS De Salt Of The Earth werd deze zomer in ons dorpje in openlucht getoond. Hier een kiekje van onze cinemazaal.

Auteur: Christine Van den Hove

Auteur van 'Colombe' (2019, Uitgeverij Kartonnen Dozen) en 'Het huwelijk' (2022, uitgeverij Wereldbibliotheek) Toon alle berichten van Christine Van den Hove