Commedia dell’ arte

Gisteren hadden we een primeur in het dorp: een theatervoorstelling in ons kerkje. Binnenkort woon ik hier drie jaar en dit is wel het allerbijzonderste wat ik hier heb meegemaakt.
Eerst waren er de voorbereidingen. Het idee kwam op tafel tijdens een bestuursvergadering van onze vereniging (La Sauc’ de Glorianes) en het kwam van onze Slovaakse timmerman. Er waren veel dingen om over na te denken: wie uitnodigen, hoe uitnodigen, hoe bekostigen enz.
Een theatergezelschap was snel gevonden in het naburige Ille-sur-Têt. De acteurs kwamen met plezier de berg op. Zelfs voor een klein publiek, want in ons kerkje zijn maar 50 plaatsen.
Hoe dichter we bij de datum van het gebeuren kwamen, hoe meer beweging er in ons stille dorpje kwam. We gaven de kerk, de gîte (waar de acteurs mochten overnachten) en het gemeentehuis een extra poetsbeurt. Het groen in de straten werd getrimd, het snoeisel werd –anders dan gewoonlijk- afgevoerd.
Er kwam ook beweging tussen de mensen. Posities werden ingenomen. Een groepje mensen zette zijn schouders onder de organisatie, een paar mensen hielden zich afzijdig, een paar mensen stelden zich vijandig op. Het was en is net de wereld.

Het stuk was een commedia dell’arte, zonder titel, voor een groot deel geïmproviseerd. Mooie kostuums, uitbundig spel, over een paar typische commedia-figuren (il dottore, Pantalone en Leandro) die allemaal verliefd zijn op de mooie en rijke Beatrice en in hun staat van verliefdheid uitgebuit worden door Arlecchino. Het plezier van de acteurs, die dolgelukkig waren dat ze in een dergelijk decor mochten spelen, spatte van het altaarpodium. En het publiek genoot.

En wij, de bestuursleden, genoten dubbel van ons kleine theaterfeest en van het feestje achteraf, met bier en zelfgemaakt hartig gebak voor iedereen.

Straks, om 16 u, als iedereen uitgeslapen is en hersteld van een eventuele lichte overdaad, gaan we glazen wassen, kruimels vegen en nog wat nagenieten.