Tand

Het ging zo snel dat ik vergat te vragen of ik de tand mocht zien. Na tien minuten stond ik alweer buiten, waar een aardige dorpsgenoot die mij gebracht had, mij opwachtte in zijn auto.
Onderweg bedacht ik dat ik zelfs had moeten vragen of ik de tand mocht hebben. En nu zit ik me maar af te vragen wat de tandarts met al die tanden doet. Waarschijnlijk gooit hij ze weg. Jammer want het was een intacte tand. Alleen stond hij los en verzamelde hij pijnlijke abcessen rond de wortel.
Ik had de tand mee naar huis kunnen nemen en er foto’s van maken om onderaan deze blogpost of op facebook te zetten. Ik had er een hangertje van kunnen maken, of ik had hem in een klein kartonnen doosje kunnen steken dat ik daarna nooit meer open zou doen.
Nu fantaseer ik graag dat mijn tandarts al die mooie tanden verzamelt en er thuis kunstwerkjes mee maakt. Dat troost mij een beetje, want het is een klein verlies, maar toch een verlies.

Het goede nieuws is dat ik niks geen pijn meer heb. En ook dat het fijn was om zo van harte door een Glorianenc naar de tandarts gebracht te worden.
En wees gerust, na vandaag zal ik het niet meer over mijn tanden hebben.