De herstelbaarheid der dingen

De ochtend na de toespraak van president Macron over de derde lockdown reed ik naar het dal. Heel anders dan met het eerste confinement besloot ik deze keer een voorraad voedsel voor pakweg een maand in te slaan. Mijn favoriete winkels liggen op 22 km afstand en je weet maar nooit hoe streng de controles deze keer zullen zijn. We mogen maar maximum 10 km van huis weg.

Ik kwam terug met een wagen volgeladen met o.a. kattenkorrels, kattenbakzand, 2 dozen injectienaalden en een flesje katteninsuline, 4 kg bloem om brood te bakken, pasta, rijst, tomaten in blik, een zak verse groenten en een voorraad kaas en boter. Het was vrij warm die dag en tegen de tijd dat ik terug thuis was, was de kaas zweterig en de boter zacht. 

Toen ik alle verse dingen in mijn tafelmodel koelkast probeerde te proppen, voelde ik dat er iets niet klopte. Het lichtje brandde, maar er was geen geluid. Pas toen ik het vriesvakje opentrok beseft ik dat ik dikke, dikke pech had. 

Voor alle praktische problemen bestaan oplossingen, heb ik geleerd, maar ik zag het toch even somber in. Waar zou ik een reparateur vinden, eentje die de berg op wil komen, zo vlak voor het paasweekend? En stel dat het toestel onherstelbaar is, hoe geraak ik dan aan een nieuwe koelkast? 

Laat ik jullie niet al te lang in spanning houden, in een paar uur tijd vond ik een reparateur. Hij woont in een dorp achter de tegenoverliggende berg en op goede vrijdag stond hij ‘s middags al aan mijn deur, met mondmasker en al. En nog beter, hij moest alleen maar de thermostaat vervangen en toevallig had hij er eentje liggen in zijn R4. Ik kwam er met 75 euro vanaf, niet echt goedkoop, maar ik was al lang blij dat ik geen nieuwe koelkast online moest bestellen. 

Mijn koelkast is acht jaar oud en hopelijk gaat ze nog eens acht jaar -liefst langer- mee. Ik was zo dankbaar voor dit kleine wonder dat ik me meteen voornam om dit weekend zelf nog wat herstelwerk te doen. Er zit een gaatje in mijn lievelingstrui, ik heb twee paar wandelsokken met gaten erin en aan mijn gebreide muts zijn een paar steken losgeraakt. Tijdens het verstellen kan ik dan denken aan alle dingen die in dit huis nog gerepareerd kunnen worden. O help. 

Het is Pasen. Als ik niet voor de lunch bij de buren was uitgenodigd, was het mij dit jaar mogelijk ontgaan. Een paar goed menende mensen hebben mij zalig Pasen gewenst. Zelf geloof ik niet. Toch niet in een god-de-vader. Ook niet in een verrijzenis.

Ik geloof wel in liefde en herstelbaarheid. Van alles. Zelfs van een gebroken hart. Ik ben een fan van Kintsugi, de Japanse kunst van het repareren van gebroken keramiek. Mij voorstellen dat alles gerepareerd kan worden maakt mij instant gelukkig. Als we allemaal ons best doen om zoveel mogelijk te repareren, dan is de hemel hier.