Dilemma

Katten kiezen zelf hun baasjes, zegt men, en bij mij is dat niet anders. Sterker nog, katten komen bij mij de baas spelen. Dat was zo met Zohra, een verdwaald kattenjong dat door een vriendin tijdelijk bij mij ondergebracht werd en uiteindelijk haar hele leven bleef. En ook met Sapphir die ik in huis nam zodat ze de laatste maanden van haar leven niet op straat hoefde door te brengen, maar uiteindelijk nog zes jaar bleef leven. En het is nu niet anders met Cacahuète die bij mij op het terras kwam wachten tot Sapphir haar laatste adem uitblies en vervolgens haar plaats innam. 

Eerst tolereerde ik hem, daarna voerde ik hem en tenslotte adopteerde ik hem, op voorwaarde dat hij op het terras in zijn eigen huisje bleef wonen. Dat kangoeroewonen ging prima tot ik merkte dat hij zwaarlijvig en passief werd, en met zijn achterpoten begon te slepen. Er waren verschillende pogingen voor nodig om hem naar de dierenarts te krijgen, ik bespaar jullie de gevechten, de kapotgetrapte transportkooi, en de zeer onaangename geuren tijdens de uiteindelijke rit naar de dierenarts. Daar was het verdict verbijsterend: Cacahuète heeft diabetes. Ik wist niet eens dat dat bij katten kan voorkomen. Ik ging naar huis met een dure zak aangepaste voeding, een flesje insuline en een doos injectienaalden. 

Na een paar weken bracht ik hem terug naar de dierenarts en vroeg ik haar om zijn leven te beëindigen. Ik had de indruk dat de behandeling niet aansloeg en dat hij leed. Bovendien was hij min of meer incontinent geworden en was mijn gezellige binnentuintje een kattenbak geworden. De dierenarts weigerde hem uit zijn lijden te verlossen, ze vond dat ik de behandeling meer tijd moest geven. Dat die behandeling ook nog eens een grote hap uit mijn budget nam, daar had ze geen oren naar. 

Ik besloot het een tijdje aan te zien. En dat tijdje duurt nu al een paar maanden. Cacahuète heeft zijn kangoeroewoning verlaten en woont nu bij mij in huis. Hij heeft met vallen en opstaan de kattenbak leren gebruiken, eet zonder klagen zijn suikervrije kattenkorrels, en vraagt twee keer per dag naar het insulinespuitje. Om zes uur miauwt hij mij uit bed, kort daarna zet hij mij aan het werk met de kattenbak. Als de zon schijnt wil hij naar buiten, als het koud is, twijfelt hij op de drempel en gaat vervolgens achterwaarts weer naar binnen. 

Kortom, hij is de baas. Ik ben aan handen en voeten aan hem gebonden en hij kost me stukken van mensen. En wat ik misschien nog wel het ergste vind, is dat hij een enorme hoop afval produceert: twee wegwerpspuiten -plus de verpakking- per dag, en twee loodzware zakken goed doordrenkt kattenzand per week. Ik vrees dat de man die op dinsdagochtend ons huisvuil ophaalt zich wel eens afvraagt wat er in die loodzware zakken zit. 

Maar… hij is wel de allerliefste, meest affectieve kat die ik ooit heb gehad. Hij kijkt me aan met grote verwonderde ogen, komt tegen mijn benen wrijven, gaat op zijn zwakke achterste poten tegen me aan staan en vraagt om op schoot te mogen zitten. Eens hij die plek verworven heeft, vlijt hij zich tegen me aan en duwt hij zijn kop in mijn hals of onder mijn arm. 

Op zulke momenten vergeet ik het slavenwerk, mijn krappe huishoudbudget, mijn beknotte vrijheid, het bedreigde klimaat en de arme vuilnisman. 

Vorige dinsdag kruiste ik toevallig die laatste toen ik terugkwam van mijn ochtendwandelingetje. Ik zag hem de zware zakken uit de container tillen. Hij vroeg niets, hij deed het gewoon. 

‘Merci beaucoup,’ zei ik.

‘De rien,’ zei hij met een grote glimlach.

Sindsdien is de balans in evenwicht, en blijft mijn dilemma gewoon een dilemma. 

In betere tijden, toen we nog kangoeroewoonden.
Territorium eindelijk verworven.

Auteur: Christine Van den Hove

Auteur van 'Colombe' (2019, Uitgeverij Kartonnen Dozen) en 'Het huwelijk' (2022, uitgeverij Wereldbibliotheek)

21 gedachten over “Dilemma”

  4. Wat een schatje toch!! Mijn kat is ook zwaarlijvig en laat regelmatig haar bloed controleren. Omdat ik schrik heb dat ze suikerziekte zou hebben. Ik zie dat niet zitten om elke dag 2x een spuit te moeten geven. Maar blijkbaar lukt dat wel goed en laat de kat dat toe?

    Like

    Beantwoorden

    1. Dag Loesje, dat prikken is echt geen probleem. Wij hebben er een soort ritueel van gemaakt. Hij krijgt een eerste portie eten. Als die bijna op is, komt hij bij het aanrecht staan, waar ik het spuitje klaarmaak. Dan geef ik nog wat eten bij en eet hij verder en terwijl hij eet, neem ik wat vel tussen duim en wijsvinger en prik ik daar snel in. We waren het allebei snel gewoon. Het vervelende is alleen dat ik iemand moet vinden die het kan doen als ik op reis ga. Maar dat is voorlopig niet aan de orde…

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

  5. Mooi verhaal! Wat mij het meest verbaast is zijn gewilligheid om een spuitje te krijgen. Toen Tanooki een paar maanden geleden ziek was moest hij antibiotica en oogdruppels krijgen. Aan de druppels wende hij vlug, maar met de pilletjes lukte het nooit, wat we ook probeerden. Hij slikte niet en spuwde ze meteen uit. We kochten o.a. ‘pill pockets’, kattensnoepjes waar je een pil in kunt verbergen, maar daar haalde hij zijn neus voor op. Ook mengen met zijn lievelingseten, of met makreel, werkte hoogstens een enkele keer. Tenslotte gaven we het op en gelukkig werd hij vanzelf beter.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  9. Wat een gelukzalige smile heeft hij op de foto in de zetel. En jij ook!

    In de zomer begon onze poes opeens non-stop over te geven, net zoals drie jaar geleden. Naar de dierenarts, die om de hoek ligt van onze drukke straat (het beste is om haar gewoon op je arm te nemen, ze kan niet buiten en is dus verstijfd van schrik door het lawaai en het onbekende). Een inspuiting tegen de braakreflex en “geef haar 2 weken ’s morgens en ’s avonds deze druppeltjes”, net als drie jaar geleden. Dat valt niet mee maar op den duur legde ze zich er min of meer bij neer (ze haat het sowieso om opgetild te worden). Goddank is ze er volledig doorgekomen. Is iets met haarballen die niet lukken en zich opstapelen in de maag wat een ontsteking veroorzaakt. Dagelijks kammen is blijkbaar niet genoeg 😦

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  11. Wat een geluk heeft die Cacahuète. En oelala, zo leuk om te lezen. Zo leuk!
    Ik moest een paar dagen terug aan Cacahuète en jou denken omdat ze bij de supermarkt plotseling kattengrit in bulk verkochten. Dat lost maar een klein deel van het afvalprobleem op, maar goed, Tigrou weigert ’s winters buiten met de billen bloot te gaan en kiest ogenschijnlijk zonder al te veel gewetensbezwaren schoon beddengoed uit als toilet, zodra ik zijn maison caca niet zurgvuldig onderhoud.
    Maar goed, die katten tonen hun waardering dan wel weer op andere momenten (je foto’s zijn zo lief…!)
    Doe Cacahuète van ons een dikke aai over de kop!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie