Hoe ver moet je gaan in het inwilligen van de wensen van een stervende? Vannacht leek het alsof wij ons leven samenvatten. Mijn vader vroeg, vroeg en bleef vragen. En ik moest weer evenwicht vinden en grenzen trekken.
Nee, ik kon hem niet uit zijn bed nemen.
Ja, ik kon zingen, vertellen, hem gelwater te drinken geven, aan zijn benen trekken en bij de verpleegsters om pijnstillers en kalmeermiddelen bedelen.
Nee, ik kon hem niet helpen om te sterven. Ik kon alleen beloven dat ik er morgenvroeg met de dokter over zou praten. Meer kan ik niet doen, er is niet eens een stekker om uit te trekken.
Het lijkt soms alsof er niets veranderd is. Om niet ontmoedigd te geraken, moet ik mij dwingen om goed te kijken. Angst en frustratie hebben plaats gemaakt voor acceptatie en compassie. In een mensenleven zijn dat grote veranderingen.
***
Moet je dat nu echt op de muren gaan schilderen? vraagt de kwelduivel op mijn schouder. Ik schud hem van me af.
Ik ben een vertelmens. Ik moet vertellen om zelf beter te kunnen zien en begrijpen wat er gebeurt. En ik vind het fijn om gelezen te worden. Jullie lieve reacties doen goed.
Can Xatard 
En als leesmens geniet ik van je vertellingen. En leef ik met je mee. xx
LikeLike
Ook ik leef met je mee. Je toont alweer hoe sterk je bent. Ik koester eveneens enkele mooie herinneringen aan Emile. En daar zijn inderdaad straffe verhalen bij. Veel veel moed nog ginder.
LikeLike